Sterven in de lente

Ik kwam een kunstenaar tegen op de Schrans en ik dacht aan de tuinman en de dood. Even later zag ik de vrouw van de voormalige wethouder die tegenwoordig burgemeester is van een middelgrootte gemeente in het Oosten van het land. Nee, dit heb ik niet gedroomd, het is echt gebeurd. De vrouw was bij een begrafenis geweest van een patriarch in Emmen. Het lijk werd rondgedragen in een stoel. Ik dacht nog, dat wordt een mooie droom vannacht. Niets daarvan. Het was weer helemaal stil, angstig stil zelfs, misschien wel de stilte voor de storm. Ik had graag met die kunstenaar en die vrouw nog wat rare avonturen beleefd. Wat deden die twee daar trouwens, op een doordeweekse dag op de Schrans in Leeuwarden?

‘Naar de viswinkel!’, zei de kunstenaar. Nota bene dezelfde, waar ik ook altijd kom. Ze hebben een uitstekende haring in huis en schenken er zelfs witte wijn bij. Aan de muur hangt een vis met een knop eronder. Als je erop drukt, begint de vis hevig te swingen op de maat van ‘Don’t worry, be happy’. Diezelfde mallotige speeldoos heb ik al jaren thuis in de gang hangen. Ideaal voor sombere dagen, als je met het verkeerde been uit bed bent gestapt. Vandaag is daar alle aanleiding toe. Vanavond wordt Ajax landskampioen en morgenavond weten we wie de nieuwe burgemeester van Leeuwarden wordt. Dat kan dan zo zijn, maar ik voel me triest en troosteloos in deze grijze lente. 

‘Is er nog leven na de dood?’ Dat vroeg die kunstenaar aan die vrouw op de Schrans in Leeuwarden. ‘Ik weet het niet’, zei de vrouw,’en ik wil het ook niet weten.’ Daarna  liepen beiden de hoek om en verdwenen uit zicht. Opeens herinnerde ik mij woorden die ik ooit gehoord had. Ik weet niet meer waar en waneer, maar het kwam neer op het volgende. Met het buiten werking stellen van het hiernamaals heb je de volle macht over het hier en nu. Maar dat wil niet zeggen dat je met deze mentale daad het hiernamaals buiten werking hebt gesteld. Sterven in de lente doet pijn. Sterker nog, al het sterven doet pijn, zoals elk afscheid pijn doet, zelfs het afscheid van de pijn. 

Reageer

It snijt op’e Weaze

der falle grouwe flokken op’e Weaze

en de snie snijt oeral yn ‘e goate


der falle grouwe flokken op ‘e Weaze


wêr’t swarte wetter

en in clown inoar kruse

it gûle is brutsen

fan oeren en fûgels


fan huorren en snuorren

en fan swart en fan griis


der falle grouwe flokken op ‘e Weaze

wylst ‘t wetter streamt yn stiltme


der falle grouwe flokken op ‘e Weaze

en sa sweeft de snie tusken himel en Weaze


dat men net wit dat’t snijt op ‘ierde


of dat de Weaze ten himel stiget


en de snie trouwt 
begjinnende frijers


de kuierende frijers
 op ‘e witten stoepe


it snijt, it snijt op ’e Weaze


dyt wetter meinimt yn stiltme


fannacht snijt ‘t yn myn dream op ‘e Weaze


dyt wetter meinimt yn stiltme

*** (vrij naar “Il neige sur Liège” van Jacques Brel)

Reageer

This is the life

Zondagavond j.l. tussen Meppel en Steenwijk

Reageer

Old men, boys forever

Kees Philips spreekt zijn klasgenoten toe tijdens de jaarlijkse reünie van gymnasiumklas 1B van het St-Ignatiuscollege in Amsterdam. Gistermiddag in Café-Restaurant De IJsbreker aan de Amstel in Amsterdam.

Zie ook: Het verdwenen orgel

Reageer

Pauze

 

Reageer