Bovenstaand plaatje geeft een beeld van het gebruik van Google tijdens één etmaal in de hele wereld. Zie ook http://labs.google.com/papers/sawzall-20030814.gif.

Elk oplichtend puntje is één compuiter waarop Google wordt ingetypt. Het is een dag en een nacht in het jaar 2003. Nu zou het beeld nog veel complexer zijn. De wereld wordt omspannen door één groot spinnenweb van googlegebruikers.

Ik kan hier uren naar kijken. Misschien ben ik hier zelf ook wel te zien. Eventjes oplichtend in een noordelijke uithoek van het avondland. De wereld is aan het vergoogelen. Iedereen googelt, van Siberië tot de zuidpunt van Chili.

Als je lang naar de oplichtende puntjes kijkt zou je kunnen denken dat er heel iets anders is te zien. Niet miljoenen computers die aan- en uitschakelen en inloggen op Google, maar één groot zenuwstelsel met miljoenen neuronen die in één gigantische web aan elkaar gekoppeld zijn. Dan vuurt de een, dan weer de ander.

Misschien is er een onderling verband dat wij zelf niet kunnen zien. Wie weet vormt zich in dat gekrioel van lichtjes iets wat op een gedachte lijkt. Ook mijn eigen brein bestaat uit miljoenen neuronen. Dan vuurt de een, en dan weer de ander. Het gevolg is dat ik nu schrijf..

…w a t i k n u s c h r i j f…

Tussen twee dromen wil ik dromen in jouw droom
Een droom die van geen einde weet
Het sterrenstof waar dromen ooit uit zijn gesmeed
Een droom binnen de droom die leven heet

Schrijven op internet is het geven van een excessieve gift. Een afstand doen van woorden die onomkeerbaar zich verwijderen in een onpeilbaar lege ruimte. De vernietiging van de tekst als tijdloos momentum is een proces dat zich voltrekt op internet. Internet is de stroom van de tijdloze tijd en tegelijk de uitgestrektheid van de ruimteloze ruimte. Internet is magisch, als een wormgat in de tijdruimte. Internet is spiritueel, omdat het woord zich immaterialiseert van de drager (het tablet, het papier, de rol, het boek). Het woord is letterlijk stroom geworden en leeft onder ons. Het woord stroomt. De taal wordt vloeibaar. Het spreken verwijdt zich tot geschreven tekst, omgekeerd lost de tekst zich op in het gedruis van het spreken.

Daarmee keert de magisch-orale aura van het gesproken woord terug in het domein van de literatuur. Er doemen nieuwe vragen op. Wie spreekt in een tekst op internet? Wie is het subject? Ben ‘ik’ het die deze tekst geschreven heb? Wie ben ‘ik’? Is het mijn alter-ego? Een vermomming van mijzelf? Een pose in woorden? Wat als ik paranoïde zou zijn? Dan begeeft dit pseudo-ik zich weg in een ruimte die niet bestaat en toch bestaat. Wie bepaalt dan nog dat ik het ben die hier spreekt? Stel dat ik een waanwereld simuleer op internet? Wordt de lezer dan misleid? Of misleid ik mijzelf, door te niet te geloven in wat ik anderen doe geloven?

Stel ik lijd aan paranoia. Ik creëer een waanwereld zonder dat ik daar erg in heb. Ik verbeeld mij dat er iemand is die mij mijn teksten dicteert. Een innerlijke stem die mij – als was ik in trance – teksten op het net laat schrijven. Wie merkt dat ik aan dit syndroom lijd? Niemand! Mijn lezers niet, want die lezen alleen een tekst. Ikzelf niet, want ik ben paranoïde en schrijf alleen wat mijn stem dicteert. En mijn stem ook niet, want die uit zich in een tekst en wordt door niets en niemand gehinderd. In dat specifieke geval ben ‘ík’ dus niemand. ‘Ik’ ben hier niet. ‘Ik’ schrijf. terwijl ik niet schrijf. Ik schenk de woorden van mijn stem in een excessieve gift aan een onbestemd publiek in een onbestemde ruimte. Dit is PARANOIA in TELENOIA. Een reële waanwereld in een spiritueel domein. Het ik ‘slipt’ weg tussen mijn innerlijke stem en de tekst die ‘ík’ schrijf en maar door blijft lopen……..