Deze week kreeg ik het advies van de werkgroep Frysk Festival per mail toegestuurd. Deze ‘Handreiking voor een toekomstig Frysk Festival’ is nog niet openbaar. Pas op woensdag 20 september a.s. om 8 uur ‘s ochtends zal het vrijgegeven worden voor de pers. Mij werd dus vriendelijk verzocht dit stuk als vertrouwelijke te beschouwen. Ik zal proberen mij een beetje te houden aan deze gewichtige omgangsvorm van de betrokken notabelen, al weet ik zeker dat een deel van dit advies al naar heel wat mensen is uitgelekt.

Het is een wonderlijke geschiedenis geweest. In april kwam mij ter ore dat het festivalbestuur in oprichting, dat zich nu overigens ‘werkgroep’ noemt, niet van plan was de samenwerking met mijn werkgever Keunstwurk te continueren, omdat een medewerken van Keunstwurk, die daar al 25 jaar werkzaam is, alles zou blokkeren. Het was een onzinnige uitspraak, een uitglijder van één van de nieuwe bestuursleden. Ik heb nooit kunnen reconstrueren hoe deze opvatting over mij bij een weldenkend mens in het hoofd is kunnen opkomen. Hoe dan ook, bij mij sloegen de stoppen door.

De gevolgen zijn bekend. Nadat iik mij beklaagd had bij mijn werkgever en vervolgens nul op het rekest kreeg, heb ik een open brief geschreven aan het festivalbestuur in oprichting met een afschrift aan de pers. Ik wist op dat moment niet, dat er die week door het provinciaal bestuur juist een persconferentie was gepland, waarbij het nieuwe bestuur zou worden gepresenteerd. Het gevolg was een grote rel, die mij nadien niet in de kouwe kleren is gaan zitten. Het leverde mij enerzijds een officiële waarschuwing op van mijn eigen werkgever en anderzijds een uitnodiging van het festivalbestuur in oprichting om op persoonlijke titel aan hen advies uit te brengen. Kortom: een spagaat om een liesbreuk bij op te lopen.

Ik heb die uitnodiging overigens direct aanvaard en opgevat als een impliciete verontschuldiging voor de ongelukkige uitspraak die mij ter ore was gekomen. Zo kwam ik op de shortlist van personen die door de werkgroep uitvoerig geraadpleegd zouden worden. Die bereidheid om naar mij toe met een schone lei opnieuw te beginnen was niet bij alle partijen aanwezig. Vandaar dat ik nog steeds een wat rare smaak in mijn mond krijg als ik terugdenk aan deze affaire.

Afijn, je wordt ouder papa, zeggen mijn kinderen wel eens. Je kunt niet eeuwig je gelijk blijven halen. Gelijk hebben is één, gelijk krijgen is iets anders, zeker als je de macht niet zelf in handen hebt. Nogmaals, ik zal niet al te veel uit de school gaan klappen over de ‘handreiking’ die het provinciaal bestuur nu geboden wordt als het gaat om de toekomst van het festival. Het enige dat ik op voorhand kan melden is dat ik weinig van mijn eigen advies kan terugvinden in dit wel heel beknopte lijstje met aanbevelingen.

Er staat n ieder geval één aanbeveling in, die gedeputeerde Mulder nooit zal overnemen. Dat heeft alles te maken met het Frysk Festival en de Friese taal. Wonderlijk genoeg zal ik het dit keer volledig met Mulder eens zijn. Het Frysk Festival is altijd friestalig geweest en dat moet ook zo blijven. Daarin onderscheidt dit festival zich immers van welk festival dan ook. Als het aan mij ligt zou het Frysk Festival zich in de toekomst zelfs – meer dan voorheen – moeten gaan richten op (combinaties met) de Friese literatuur in Friestalige producties.

Hoe het ook zij, het blijft onduidelijk of deze werkgroep zal doorgaan als nieuw bestuur, om zo het ‘festival nieuwe stijl’ ook daadwerkelijk vorm te gaan geven. Het was aanvankelijk de bedoeling dat dit ook zou gebeuren, mits het advies in zijn totaliteit zal worden overgenomen. Eerlijk gezegd zie ik dat niet gebeuren. Zeker niet met die ene rare zinsnede erin over de Friese taal. Misschien is dat ook de reden dat het ‘take it or leave it’ in de uiteindelijke tekst is weggevallen. Ik betwijfel of deze werkgroep zelf werkelijk gelooft in wat ze adviseert over de promotie van het Fries.