Een uur geleden is Mickey Mous gestorven. Gisteren is hij naar de dierenarts gebracht. Het zag er niet goed uit. Hij had een grote bobbel in de buik. Vandaag deed de dokter nog een echoscan. Diagnose: hopeloos. Eigenlijk was hij al maanden niet goed. Veel spugen, maar ja, dat doen katten wel meer. Hij begon ook steeds aanhankelijker te worden. ’s Avonds zat hij vaak uren lang bij me en als ik er genoeg van had ging hij zelf in mijn nek liggen. Achteraf had dit een signaal moeten zijn. Maar er was geen kruid tegen gewassen.
Mickey is 13 jaar oud geworden. Hij heeft een mooi leven gehad, een leven als een kat in Frankrijk. ‘s Ochtends sprong hij altijd als eerste op bed, knorrend en wel. Dan wilde hij de tuin in. Eten deed hij nooit zoveel. Een echte held was het ook niet. Als de grote zwarte kater van Joke Keizer onze tuin insloop was hij altijd doodsbang. Dat was anders toen hij nog jong was. Toen wist hij wel wat knokken was. Hij miste nog altijd een stukje uit zijn oor.
Rond zes uur heeft hij een spuitje gehad. Op dat moment stond de hele binnenstad op zijn kop vanwege een grote brand op het Zaailand. Eerst leek het dat al die sirenes een soort afscheidssaluut voor Mickey vormden. Uiteindelijk ben ik zelf ook naar even gaan kijken. Midden op het Zaailand stonden vier ambulances en een helikopter. Het was zwart van de mensen. De brand was toen al onder controle dacht ik. Toen de helikopter opsteeg gingen er tientallen mobieltjes de lucht in. Adieu Mickey. Je bent nu weggevlogen. Het ga je goed.