Dit is het achterhoofd van Bertus Mulder. Vanmiddag ging hij opeens achter me zitten om zich te laten interviewen voor Omrop Fryslân. Ik kon de verleiding niet weerstaan en maakte een foto. Zo keek ik door de zoeker van mijn camera opeens recht in het oog van de tv-camera. In de reportage van Hjoed zag ik dat ze deze opname eruit geknipt hebben. Het hele interview met Mulder is er zelfs uitgeknipt. Wat moet je immers met zo’n malloot die op de achtergrond foto’s zit te maken? Ik heb me nog net kunnen inhouden om niet even te gaan zwaaien. Of wat te roepen: ‘Kijk vanavond op www.huubmous.nl. Of anders wel: ‘Oant moarn!’
Het was misschien wel het laatste officiële optreden van Mulder vanmiddag. Op het Bergumermeer werd een kunstwerk te water gelaten dat Kees ’t Hart en Karel Martens hebben gemaakt in het kader van het project Woordenstroom. Langs de vaarweg Lemmer-Delfzijl worden twaalf kunstwerken geplaatst waarvan dit inmiddels als weer het vierde op rij. Op 12 mei a.s volgt het vijfde. Bertus Mulder sloot niet uit, dat hij er dan weer bij zal zijn, want het schiet nog steeds niet erg op met de collegeformatie op het provinciehuis. Nog even en hij heeft er al weer een halve ambtstermijn op zitten als demissionair gedeputeerde.
Ik had hem nog willen vragen hoe het nu precies zat met die anderhalve ton subsidie die hij op de valreep aan zijn opvolger Jannwietske de Vries (als voorzitter van Iepenloftspul Jorwert) beschikbaar heeft gesteld. Maar opnieuw heb ik me in kunnen houden. Mulder speelt nu eenmaal graag Sinterklaas. Laat die man toch nog één keertje, zo dacht ik bij mezelf. Zijn toespraak was als vanouds consequent in het Fries, zodat Karel Martens en de aanwezige gasten uit Groningen er weer geen bal van hebben verstaan. Mulder is niet alleen hardleers, maar ook tot het laatst onbeschoft voor zijn niet Friestalige toehoorders.
De installatie verliep verder vlekkeloos. Gestoken in een oranje kraandrijverspak moest Mulder heel even de knoppen bedienen. Ik hield mijn hart vast. Maar de drie boeien (met draaiende letters) werden zonder averij te water gelaten. Alleen in het begin leek het even mis te gaan. De kapitein van de plezierboot wist niet dat Mulder midden op het meer moest overstappen op de boot van Provinciale Waterstaat. Dat leverde enkele spannende momenten op voor het oog van de camera.
De cameraman van Omrop Fryslân vertelde me later dat hij ooit Ed Nijpels bij een dergelijke overstap bijna in het water had zien vallen. Hij struikelde letterlijk aan boord terwijl hij in paniek houvast probeerde te krijgen bij zijn vrouw, waardoor hij haar decolloté zowat aan flarden scheurde. De beelden van die spectaculaire ‘blooper’ zijn later nog meerdere malen herhaald in het programma Kopspijkers van Jack Spijkerman.
Toen de drie boeien eenmaal in het water dreven deed de wind de rest. Zo trad de draaiende taalmachine van Kees ‘t Hart inwerking. Achter elkaar zag je de woorden KOT MOT KAT MAT MOP MAP KOP MAP of zoiets. Het ging me net iets te snel om het echt te kunnen lezen. Maar de spanning was gebroken. Op de boot gingen de hapjes en drankjes rond en er werd flink geroddeld. Zo hoorde ik dat Euf Lindenboom, de vrouw van Kees, weg is bij Galerie Eewal en een nieuwe galerie heeft in Den Haag: Galerie Kranendonk. Niet de eerste de beste dus. Euf heeft inmiddels ook haar debuut als dichteres achter de rug met de publicatie van een paar gedichten in een Vlaams literair tijdschrift.
Verder wordt Kees ‘t Hart in Den Haag geregeld voor Wim van Krimpen aangezien, met wie hij het overigens uitstekend kan vinden. Ik weet wat het is zo’n verwarring. Een paar jaar geleden, toen ik nog wat langer haar droeg, werd ik op de Documenta van Kassel door een Duitse cameraploeg voor Rudi Fuchs versleten. Ik heb toen even geaarzeld of ik niet gewoon een interview af zou geven. Maar met mijn steenkolenduits was het met deze practical joke waarschijnlijk niet goed afgelopen.
Kees werkt overigens momenteel aan een dichtbundel over Elvis Presley, waarvoor hij tal van Nederlandse en Vlaamse dichters heeft uitgenodigd, o.a Gerrit Komrij. En de nieuwe Leeuwarder stadsdichter – hoe heet die gozer ook al weer? – die vindt hij maar niks. Het had natuurlijk Melvin van Eldick moeten worden. Een grote blunder van de jury, zo liet Kees weten. ‘Heeft Den Haag eigenlijk wel een stadsdichter?’ vroeg ik nog. Dat blijkt niet het geval te zijn. Er wonen nauwelijks dichters in Den Haag. ‘Welaan, een schone kans’, zei ik, ‘een duobaan voor Kees en Euf!’ Ik zag Kees even dromerig voor zich uitstaren. Wordt vervolgd dus, let op mijn woorden.