Sinds woensdag heb ik een nieuwe bureaustoel. Die heb ik gekocht bij de ALDI voor 89 Euro. Een koopje dus. Ik noem hem ‘mijn Vut-stoel’. Hij zit heerlijk, en omdat ik veel uren per dag achter mijn computer doorbreng, heb ik mij deze bescheiden luxe veroorloofd. Sinds woensdag voel ik me ook een beetje ‘directeur in eigen huis’. Dat voelt als ‘baas in eigen buik’. Of: “God in Frankrijk.’ Mert de Vut gaan is foetsie zijn en dat bevalt me prima.
Omdat ik geen auto heb moest ik de stoel – een bouwpakket verpakt in een gigantisch grote doos – achter op de fiets al lopend naar huis slepen. Dat was een zeer zwaar karwei. Ik deed het bewust ‘s ochtends om tien uur, dat zien weinig mensen je ploeteren in deze penibele situatie. Ik moest teruglopen langs het kantoor van de Fries Pers, maar gelukkig kwam er geen journaliste naar buiten renne om snel even een foto te maken. Ze zaten daar zeker weer uit hun neus te vreten. Ik was al bijna bij de spoorwegovergang bij Achter de Hoven. En ja hoor, daar kwam Peter Karstkarel langs fietsen. ‘Wat moet jij met dat ordinaire ding achterop?’, vroeg hij, want een afbeelding van de gigantische bureaustoel stond breed afgebeeld op de doos.
Ik probeerde hem voorzichtig uit te leggen dat je daar ven doorheen moet. Zitten is belangrijker dan goed design. Rietveld heeft prachtige stoelen gemaakt, maar je krijgt er wel hernia van. ‘Zitten is een werkwoord’ zei hij, maar daar geloof ik niet van. Grammaticaal had Rietveld gelijk, maar ‘zitten’ is voor mij gewoon zitten, met je kont op een goede zitting en je rug tegen een hoge leuning. Ik heb jaren twee Marcel Breuerr-fauteuils gehad, totdat ik ging merken dat mijn stuitje scheef ging groeien. Sindsdien is zitten voor mij goed zitten. Zo zit dat. Daar is ook niks ordinairs aan.
Ook de ALDI heeft voor mij niks ordinairs. Ik koop er al jaren de mooiste dingen. Mij beeldscherm is van de ALDI, mijn projecterende wekker, mijn printer …eigenlijk ben ik al mijn apparaten in huis langzaam aan het vervangen door ALDI-produkten (dit weblog wordt ook door de ALDI gesponsord, dat begrijpt u wel). Afijn, Peter zelf zit al jaren op zo’n afgesleten Gispenstoel, waarschijnljk ooit bij Baarsma gekocht, zo’n stoel waar je tijdens het werken verschoven ruggenwervels van krijgt. De ergonomie van het moderne design is non existent. Geef mij maar het proletarische comfort van de slechte smaak.
Gisteravond moest Peter toch even de proef op de som nemen. Om negen uur kwam hij binnenvallen – nota bene onder Zomergasten dat eindelik eens interessant begon te worden. Hij wou even op mijn bureaustoel zitten. Per slot van rekening is hij ook een vutter die vaak achter zijn computer zit. Voor hij ging zitten pakte hij mijn Titanic-pet, een kapiteinspet die ik ooit van een collega cadeau heb gekregen na mijn optreden op de ‘Nacht van de Ondergang’. Kennelijk koester Peter een ondergronds verlangen om deze pet ook één keer op te mogen hebben. Zo heb ik hem dus op de kiek gezet. Kapitein Karstkarel, een vitale vutter zonder vutstoel