‘Ik ben vanaf het begin open geweest over mijn ziekte. Dat zit in mijn aard, maar het heeft ook met mijn functie te maken, het is allemaal zo zichtbaar wat je doet. In oktober 2003 toen ik borstkanker kreeg, dacht ik al dat het beter was om ‘gewoon’ te vertellen wat er aan de hand is. Je voorkomt indianenverhalen, als je dat niet doet ben je dood en begraven voordat je het weet. Ik houd graag de regie een beetje over mijn eigen leven. Ook vorig jaar in maart. Ik werd toen ongeneeslijk ziek en dat viel samen met mijn lijsttrekkersverkiezing. Ik moest daar publiekelijk een besluit over nemen, er was er voor mij geen andere keus dan openheid. Hetzelfde geldt nu weer. Nu zal het zelfs nog meer zichtbaar en merkbaar worden: ik moet vaker verzuimen op het werk, loop straks met een kale kop enz. Ik heb toch een publieke functie waar mensen kunnen zien en merken dat er iets niet in orde is.

Dat ik open ben heeft niet te maken met dat ik een effect zou willen dat ik de ‘borstkanker-excuus-truus’ van Fryslân zou willen zijn: mijn verhaal is niet groter of belangrijker dan dat van een ander. Maar het is wél mijn verhaal: zo ziet mijn zoektocht eruit en ik vraag daar begrip en respect voor. Ik respecteer mensen die in vergelijkbare omstandigheden andere keuzes maken. Ik ben ook niet op electoraal gewin uit, ik zou er haast alles voor over hebben om uit dit verhaal te kunnen stappen. En ik hoef niet tegen mezelf in bescherming te worden genomen. Je hebt gemerkt dat ik een scherp debat aan kan (ik vond dat komisch gedichtje écht leuk maar je zwaar-negatieve toon over ons coalitieakkoord minder), niemand hoeft mij wat dat betreft te ontzien, ik zal onder alle omstandigheden zorgen dat mijn werk kwaliteit heeft.’

Anita Andriesen

Zie onder reacties