Afgelopen zaterdag was het op de dag af veertig jaar geleden dat de bezetting van het Maagdenhuis in Amsterdam begon. Ik was daarbij destijds en schreef er eerder over op dit weblog. Vorige week dinsdag werd in het Amsterrdams Historisch Museum een fototentoonstelling geopend die aan deze gebeurtenis is gewijd. Fotograaf Paul Van Riel woonde destijds vlak bij het Maagdenhuis, naast de frietzaak in de Voetboogsteeg. Hij legde de hele bezetting vast in prachtige foto’s die nu ook in een boek zijn samengebracht. Dit boek werd bij de opening van de tentoonstelling aan Harry Mulisch aangeboden. Helaas kon ik daar niet bij aanwezig zijn, maar ik was wel uitgenodigd, nota bene als voormalig Maagdenhuisbezetter. Dat laatste was iets te veel eer. Ik heb immers alleen de eerste nacht van de bezetting meegemaakt en hoorde niet bij de harde kern die uiteindelijk door de politie gearresteerd werd.

Annemarie de Wildt, conservator van het Amsterdams Historisch Museum, was bij de research voor dit gebeuren op mijn weblog gestuit. Zo kwam het dat woorden van mij geciteerd worden in de tekst van het boek. Kennelijk kan het schrijven van een weblog ertoe leiden dat je eigen ervaringen in de canon van de geschiedenis worden meegenomen. Wie schrijft die blijft is een oude waarheid die zelfs op internet zijn geldigheid niet verliest. Mijn schrijfsels op deze site zijn al meerdere malen  geciteerd in officiële publicaties, niet alleen in boeken, maar ook in wetenschappelijke artikelen. Dat vormt voor mij ook een belangrijke reden om niet met dit weblog te stoppen, al kan ik eerlijk gezegd die neiging soms ternauwernood onderdrukken. Schrijven, schrijven, schrijven… er moeten toch leukere dingen zijn in het leven.

En toch, een weblog schrijven heeft ook zijn mooie kanten. Je komt met mensen in contact die je anders nooit had ontmoet. Of nooit meer had ontmoet. Inmiddels hebben al zo’n twintig klasgenoten van mij gereageerd op dit weblog. Ook dat gebeurde zo’n veertig jaar na dato. Twee van hen werden zelfs na het lezen ertoe geïnspireerd om hun eigenen herinneringen aan het verleden op schrift te gaan stellen. Soms lijkt het of mijn generatie alsnog is begonnen om de jaren zestig te verwerken. Op zich is daar niets mis mee. Het leven is kort en door dingen uit het verleden op te schrijven ga je misschien ook wat langzamer leven. De jaren zestig waren een bewogen tijd, waarin de wereld om je heen razendsnel leek te veranderen. Maar je moet het belang van al die veranderingen ook niet overschatten. Mijn generatie heeft de oorlog niet meegemaakt. In vergelijking met dat historisch gebeuren hebben we eigenlijk niets meegemaakt. Misschien is dat wel de reden waarom de jaren zestig in onze ogen steeds belangrijker worden.