Op 25 maart a.s. zal het dan eindelijk gebeuren: Johanneke Liemburg wordt boktor. Sinds jaar en dag werkt zij aan een proefschrift over haar grote idool Fedde Schurer. Eerlijk gezegd heb ik vaak gedacht dat het er nooit meer van zou komen. Maar wat deze dame in haar kop heeft, dat heeft zij niet in haar kont. Ze wilde altijd al boktor worden en nu wordt ze dan eindelijk boktor. Niet meer verder schuren aan Fedde Schurer. Nee, het karwei komt klaar. Chapeau! Het moet een lijdensweg zijn geweest. Haar promotor viel weg, maar ze gaf niet op. Talloze malen werd in de krant aangekondigd, dat haar dissertatie in aantocht was, maar telkens weer kwam er iets tussen. Even leek alles goed te komen toen de gemeenteraad van Littenseradiel het helemaal had gehad met deze dame, maar iedereen moest opsodemieteren en Liemburg keerde terug op het pluche. Weer moest Fedde Schurer naar het tweede plan.
Hoe vaak heb ik haar niet zien zitten in de bibliotheek van Tresoar. Meisje meisje, dacht ik toen, wat doe je jezelf toch aan. Ga toch eens lekker fietsen in die prachtige gemeente van je. Altijd maar met je neus in die boeken. Is die Fedde dat wel waard? In de krant kregen we te lezen, dat zij op zeer persoonlijke dingen was gestuit. Kon je zoiets wel gebruiken in een biografie? Van de weeromstuit ruimde zij voortaan wat meer haar privézaken op. Johanneke moest er niet aan denken dat mensen later in haar eigen spulletjes zaten te sneupen. Eerlijk gezegd moet ik daar ook niet aan denken. Stel je voor, wat een ellende zou je dan tegenkomen. Nee, Fedde Schurer krijgt dan eindelijk het monument dat hem toekomt, een biografie van wereldformaat. Het was een zware bevalling, maar het kind mag er wezen straks.
Maar het mooiste van alles is natuurlijk dat Johanneke Liemburg boktor wordt. Boktor Johanneke Liemburg. Zo zal het voortaan in het telefoonboek staan onder Mantgum: Br. J. Liemburg. Boktor, wat een eer! Eindelijk verlost van al haar complexen. Als klein kind in Terwispel voelde zij zich al achtergesteld bij de kinderen van de veearts. Dat minderwaardigheidscomplex heeft niet alleen haar levensloop bepaald, maar ook haar sociale bewogenheid en politieke gedrevenheid. Of betere gezegd, haar ressentiment. Want engagement betekent ressentiment bij Liemburg. Ze is het toonbeeld van de socialistische wrok die diep is ingedaald in de Friese Beweging. Daarom is het zo mooi dat ze nu dan eindelijk boktor wordt. Nu is ze iemand. Dat kunnen de kinderen van de veearts in Terwispel niet zeggen. Die zijn ook nooit boktor geworden. Dit is de zoete wraak van Liemburg. Life is sweet and life is bitter.
Ik ken deze dame al meer dan dertig jaar en neem van mij aan dat het geen lieverdje is. Zo kan ik me nog goed herinneren, dat ik hier in Friesland kwam, nog geen week nadat ik was afgestudeerd in Amsterdam. Ik kreeg een aanstelling bij de Fryske Kultuerrried, zo’n baantje dat niemand hier wilde hebben. Johanneke Liemburg werd mijn gewaardeerde collega. Ze presteerde het om zich met Jan en alleman te bemoeien en haar neus voortdurend in zaken te steken die haar niet aangingen. Zo ging ze ook mijn gangen na en controleerde of ik soms in het telefoonboek van Leeuwarden ‘drs.’ voor mijn naam had laten zetten. Dat was note done in de linkse kringen waarin zij verkeerde. Mooi niet dus. Het heeft me nooit een bal geïnteresseerd zo’n academische titel. Maar voor Johanneke Liemburg was dat heel belangrijk. Toen al wilde zij boktor worden. En ze gaat het worden. Boktor Johanneke Liemburg! Alle mensen zijn gelijk, maar zij was altijd al meer gelijk dan alle andere mensen. Sterker nog, Johanneke Liembug heeft altijd gelijk.