Het Stedelijk Museum gaat weer open, de oudbouw tenminste. Niet van harte, want die nieuwe Amerikaanse directeur doet alles het liefst op zijn elf en dertigste, zo heb ik begrepen. Hoe hebben ze zo’n tuthola als directeur kunnen benoemen? Telkens weer verbaas ik me erover, hoe vooral in de kunstwereld dit soort types komen boven drijven. Ze hebben de de sociale intelligentie van een autistische amoebe en communiceren met de buitenwereld alsof die helemaal niet bestaat. Ik weet ook niet waarom dit altijd vrouwen moeten zijn. De meeste disfunctionerende directeuren in de kunstwereld zijn vrouw. De vraag is niet zozeer, hoe komen ze op die plek? De vraag is vooral: hoe krijg je ze er weer vandaan? Maar laat ik erover ophouden.

Volgende week moet ik in Amsterdam zijn, dus ik denk dat ik maar even ga kijken. Niet dat ik er veel van verwacht. Ik weet nu al dat het gaat tegenvallen. Wat ik daar zoek is het oude Stedelijk en dat is er niet meer. Ik zoek de zalen, waar als ik twaalfjarige jongen mijn eerste ‘museum-les’ kreeg. De hele klas zat op de grond en een aardige juffrouw, die heel artistiek gekleed was, vertelde dan over Van Gogh, Cézanne of Picasso. Wat ik vooral zal missen is de geur. Het Stedelijk Museum had een heel bijzondere geur. Een wonderlijk mengsel van boenwas en verdroogde olieverf. Ik was verliefd op die geur.

Toen het Stedelijk dichtging, zo’n zeven jaar geleden, had ik spijt dat ik geen flesje had gevuld met een etiket erop: ‘De lucht van het Stedelijk’. Geen origineel idee, ik weet het. Duchamp heeft het al eens gedaan met de lucht van Parijs. Maar daar had ik maling aan moeten hebben natuurlijk. Dan kon ik nu tenminste af en toe nog heel even snuiven. Ik zie mij zelf daar de trap opgaan. Helaas, alle kunstwerken uit mijn jeugd zijn verdwenen, diep weggestopt in het depot. Vergeefs zoek ik de zoete geur van hout in De melkweg van Etienne-Martin. Ook de bronzen Moeder met kind van Gonzales is er niet meer.  Voorbij, voorbij en ach, voorgoed voorbij.