Als je goed kijkt kun je links in de verte de elektriciteitscentrale van Nijmegen zien liggen. Met helder weer is zelfs de toren van Huissen te zien, het plaatsje onder Arnhem, waar ik als kind vaak bij mijn tantes logeerde. Helemaal rechts steekt de toren van Tiel boven de horizon uit. Kortom, de hele Betuwe ligt hier aan je voeten. In de hotel De Wageningse Berg krijg je wat je noemt a room with a view. Het was al weer ruim een jaar geleden dat we hier voor het laatst logeerden. Gelukkig heeft de eigenaar het hotel nog niet verbouwd, zoals hij vorige keer had aangekondigd. De crisis heeft hem kennelijk weerhouden. Even verderop ligt de Grebbeberg. Het hotel werd in de oorlog platgebombardeerd, maar is in de jaren vijftig weer keurig opgebouwd. Eigenlijk is het een monument van de Wederopbouw en zou alles zo moeten blijven als het is.
Met de verrekijker heb ik vanaf mijn balkon de hele horizon afgetuurd. ’s Avonds gloeien lichtjes in het duister op, en overdag vaart soms een rijnaak voorbij. De veerpont gaat traag heen en weer en de paarden in de uiterwaarden staan dromend voor zich uit te staren. De zomerdijk, de winterdijk, de kribben… alles ligt er nog zoals het vroeger op schoolplaat in de klas stond afgebeeld. We sliepen hier maar twee nachten, maar ik had er wel een maand willen blijven. Af en toe wat schrijven, af en toe wat lezen, en langzaam de herfst zien neerdalen over de Betuwe. Vanuit het raam van de hotelkamer kon je de rieten stoelen zien die in de tuin zijn neergezet. De tijd staat hier al jaren stil. Alleen rivieren zie je traag door oneindig laagland gaan.