Ik was nog nooit in Wassenaar geweest dus moest het er maar eens van komen.  Bovendien kost dat tegenwoordig haast niets meer met van die hotelbonnen van Kruidvat. Zo belandden we zondag in Hotel Auberge De Kieviet aan de rand van de villawijk De Kieviet in Wassenaar. De reis verliep zonder ongemakken in een compleet lege treinwagen. Wie gaat zich nu half februari begraven in een hotel in Wassenaar? Wij dus. Het ontbrak er nog maar aan dat de Elfstedentocht verreden werd. Maar Koning Winter was nog volop aanwezig. Er lag zelfs nog een dik pak sneeuw rond dit rustiek gelegen hotel, waarvan de comfortabele kamers uitzicht bieden op de met strodaken overkapte stulpjes van de Wassenaarse bevolking. Melancholie en oud geld vinden elkaar hier moeiteloos. Tussen de kale takken van de bomen hingen betraande spinnenwebben. Twee vogels schudden hun veren en uit een schoorsteen dwarrelde rook omhoog. In het hotel was verder alles rustig. Te rustig misschien wel. Uit het raam zag ik de sneeuw langzaam wegsmelten op het dak van de buren. ’s Avonds vroor alles weer op, zodat de wegen in de omgeving in een goed geveegde ijsbaan veranderden. Het personeel bleef zelfs overnachten, want je kon hier niet wegkomen zonder je leven te wagen.

Ook met het diner was niets mis. Een driegangen-menu met wijnarrangement voor en zeer betaalbare prijs. Alleen met de inrichting van dit hotel was iets helemaal fout gegaan. Je zag dat ook meteen aan de kunst die aan de muur hing. Dat was geen kunst, maar ‘net-alsof-kunst’. Zoals alles in dit hotel eigenlijk fake was. Maar daarom is deze ambiance juist ook uiterst geruststellend. Veel bordeauxrood. Eigenlijk was alles bordeauxrood. In het tapijt van de lift was de gestalte van een kieviet zichtbaar. De gordijnen op de kamer hadden nog houten ringen en van die gezellige, dikke kwasten. Dit decor straalde een sfeer uit van ‘niks aan de handa’. Feel like home! En dat deden we dus ook. Sterker nog, we zijn maandag de hele dag niet van onze kamer af geweest. Alleen om te ontbijten en te dineren natuurlijk. De kamermeisjes kregen de instructie om onze kamer maar een dagje over te slaan. En voor de rest met een boek op bed. A lazy day, zo noemen ze dat in Wassenaar.

Volgens goed Hollandse gewoonte hadden we het flesje prosecco, dat bij het ontbijt werd geserveerd, stiekem mee naar de kamer genomen. Alles was hier op gemak ingesteld. Als je de Louvre-deurtjes van de klerenkast open deed, sprong vanzelf het licht aan. Op het bureau lagen wat versnaperingen en een in zwart kunstleer gevatte menukaart als een stille belofte voor de avond. In het overvloedig met spiegels gedecoreerde restaurant smaakte dit diner wederom uitstekend. De plaatselijke Rotary had maandagavond zijn bridgeavond. Alles was pais en vree in Hotel Auberge De Kieviet. Of toch niet? Langzaam bekroop met het gevoel dat er iets niet klopte in deze omgeving. Alsof je in een of andere enge film was beland die ook nog was nagesynchroniseerd. De lift haperde af en toe. Toen we weer naar onze kamer gingen, zag ik een klein jongetje op een driewieler de hoek om fietsen. En in de openstaande deur van een verlaten kamer stonden twee kleine meisjes. Een tweeling zo te zien. Ze waren exact hetzelfde gekleed….

.