Gisteren naar Bolsward gefietst. Heen en terug in totaal zestig kilometer. In de brandende zon. Over smalle paden, vaak langs het water, met aan weerszijden het weelderige fluitenkruid. Op zulk soort fietspaden zie je haast niemand. Opnieuw maakte ik de fout om bij Burgwerd niet richting Hichtum te fietsen. Zo zag ik de brede zadeldaktoren van de Martinikerk in de verte, maar hij kwam maar niet dichterbij. Het is me al eens eerder overkomen toen ik fietsend op weg was naar Harmen Abma in Bolsward. Uiteindelijk vond ik de goede afslag en reed ik recht op de toren af. Ik heb me eens laten vertellen dat op de cover van het boek van Geert Mak Hoe God verdween uit Jorwerd niet de toren van Jorwerd staat afgebeeld, maar die van Bolsward. Misschien had dit boek ook beter Hoe God verdween uit Bolsward kunnen heten. Want als God ooit ergens in Friesland heeft gewoond, dan moet het hier zijn geweest, in dit Rome van het Noorden. Een dromend stadje dat nooit ontwaakt.

Met de toren in mijn blikveld, realiseerde ik mij, dat ik me in de buurt van het geboortehuis van Titus Brandsma moest bevinden. Een grote boerderij in Oegeklooster, op een steenworp afstand van de stad. Ik had dit nog niet bedacht, of ik zag links van mij een gedenksteen staan met daarop een plaquette. Geboorte- en sterfdatum van Titus Brandsma. Daarboven drie woorden: Nada te turbe. ‘Laat niets je verontrusten’. Woorden van Teresa van Avila. De lijfspreuk van Titus Brandsma. Ik bedacht me opeens, dat niet ver van de geboorteplek van deze Friese mysticus het dorp Greonterp ligt, ooit de woonplaats van die andere mysticus die zich liet inspireren door Teresa van Avila. Niemand – voor zover ik weet –  heeft ooit een verband gelegd tussen die twee, terwijl het toch zo voor de hand ligt. Hoewel? Titus Brandsma was zo kuis als een eerste communicantje en Gerard Reve hoereerde er vaak lustig op los. De mystiek kent vele wegen. En de wegen van God zijn duister en ondoorgrondelijk.