Johan van der Zee had mijn telefoonnummer bij Omrop Fryslân achtergelaten, zodat ze mij konden bellen om enige toelichting te kunnen krijgen op het werk van Louis Le Roy. Zo kon het gebeuren dat gisterochtend al om kwart voor zeven bij mij  thuis de telefoon ging. Het was iemand van de radio. Nu ben ik zo vroeg in de ochtend niet op mijn best, maar ik heb er het beste van proberen te maken. Om half tien kon ik weer aan de bak, want toen stond een cameraploeg voor de deur. Ze wilden in de tuin filmen, want dat leek het meest passend decor voor voor een item over ‘de wilde tuinman’. Zo werd Le Roy vroeger genoemd. Later vond hij die bijnaam maar niks. Hij was immers veel meer dan een tuinman. En trouwens, zo ‘wild’ is onze tuin nu ook weer niet.

Maar toch, het was even of de geest van de oude meester nog rondzweefde boven de hortensia’s. De gedachte aan een leven na de dood was aan deze wilde tuinman overigens niet besteed. ‘Ik geloof niet in sprookjes,’ zei hij, als ik hem vroeg wat er na de dood komen zou. ‘Niets,’ zei Le Roy dan. En misschien is dat ook wel zo. In de natuur bestaat er ook geen doorstart. Alles begint weer van voren af aan: geboorte, groei, verval en dood. Alleen het onkruid vergaat niet. In feite creëerde Le Roy het eeuwige leven in het leven zelf door de tijd op oneindig te zetten. Maar of ze over duizend jaar nog stenen zullen stapelen in de Ecokathedraal? God only knows.

Wonderlijk hoe de landelijke media het laten afweten bij de berichtgeving over de dood van Le Roy. Kennelijk zitten ze te slapen daar op de redactieburelen in de Randstad. Misschien dacht men wel, dat met het verscheiden van Rutger Kopland het Noorden wel weer genoeg aandacht had gehad. Elders in Europa weet niemand wie Rutger Kopland is, terwijl de naam van Le Roy nog altijd tot ver buiten de grenzen enige bekendheid geniet. Vier jaar geleden, toen het bericht naar buiten kwam dat Le Roy de Gerrit Benner prijs kreeg, ging het er anders aan toe. Ik kan me nog herinneren dat Clary Polak belde, die toen nog NOVA presenteerde. De naam Gerrit Benner kende ze niet, maar ze wist heel goed wie Louis Le Roy was. Misschien moet de Gerrit Benner prijs voortaan maar de ‘Louis Le Roy prijs’ worden genoemd. Deze man heeft immers het eeuwige leven.