Vandaag verscheen de 1000ste Voetnoot van Arnon Grunberg op de voorpagina van de Volkskrant. Ik was hem voor, want gisteren verscheen mijn 3000ste blog. Op 20 april 2006 ben ik met dit weblog begonnen, en ruim zeven jaar later dus nu dit kroongetal. In een interview vraagt hoofdredacteur Philippe Remarque aan Grunberg hoe lang hij nog met zijn Voetnoten denkt door te gaan. ‘Ik blijf zolang Obama president is,’ zegt Grunberg. ‘Als hij gaat, ga ik het ook rustiger aandoen.’ Ik ben geen Grunberg, maar ik laat me ook niet tot zo’n antwoord verleiden. Om nu te zegen dat ik doorga tot ik er bij neerval, dat is wat veel gevraagd. Maar voorlopig heb ik nog geen behoefte om te stoppen. Mensen op straat houden me wel eens aan en vragen dan: ‘Hoe houd je dat vol, elk dag zo’n lap tekst schrijven?’ Eerlijk gezegd weet ik dat ook niet. Het is een soort biologische behoefte geworden. Als ik een paar dagen stop – en dat gebeurt een heel enkele keer – dan krijg ik acuut ontwenningsverschijnselen. Bloggen heeft veel weg van een verslaving. Zelfs op vakantie moet ik in elk hotel kijken of er wifi is, alleen om te zien of er nog reacties op mijn blog zijn geplaatst. Ik vraag me dan ook af, of ik ooit nog zonder zal kunnen. Straks ben ik dement en dan blog ik nog. Misschien worden mijn verhalen dan ook een stuk leuker. Misschien ga ik dan net als Grunberg veel over mijn moeder schrijven, maar dan alsof ze nog leeft. Zoals die hoofdpersoon in de film Psycho van Hitchcock. Mijn moeder werd dement op het eind, maar haar humeur leed daar niet onder. Integendeel. Op het laatst zei ze nog maar één zinnetje, en dat de hele dag door: ….’ We hebben het goed gedaan.’…… ‘We hebben het goed gedaan’…. Ik zou er niks op tegen hebben, als mijn blog ooit ook zo zou eindigen. Met één zin, elke dag opnieuw ….. ‘ We hebben het goed gedaan’……