‘Maar goed. Bedankt voor alle aandacht, maar hoef ik niet zo. Hoe meer aandacht, hoe minder coming out.’

Dat waren de laatste woorden van Wiersma die gisternacht om 1.05 uur zijn achtergelaten op dit weblog. Daarna is geen spoor meer van hem vernomen. Wiersma is ondergedoken, voorover dat met zijn anonieme status nog mogelijk is. De kans is groot dat wij voorlopig even niets meer van hem vernemen. In zekere zin is dat jammer, want Wiersma gaf dagelijks toch enige kleur aan dit weblog. Voor wie mijn ellenlange verhalen wat te langdradig werden, was er altijd nog het sprankelende betoog van Wiersma, soms cryptisch geformuleerd, maar vaak ook aanzettend tot verder denken.  Wat heeft bij hem de doorslag gegeven voor deze definitieve vlucht in de anonimiteit? Ik denk dat het Wiersma te heet onder de voeten werd. De speculaties aangaande zijn identiteit begonnen de werkelijkheid te zeer te benaderen. Wiersma zag de contouren van zijn gelaat opdoemen op het scherm van zijn eigen computer. Wat een uitweg was geweest voor een heimelijk bestaan in de virtuele realiteit, werd opeens een spiegel voor zijn eigen gezicht. Een donkere spiegel weliswaar, maar toch. Wellicht hoorde Wiersma diep in de spelonken van zijn brein de woorden van Paulus die hij ooit op de zondagsschool in Huizum-dorp heeft moeten vernemen van de dominee: ’Nu zien wij nog in een donkere spiegel, maar straks van aangezicht tot aangezicht.‘

Wiersma waar ben je? Kom terug!  Zeg wie je bent en begin opnieuw. Het is nooit te laat. Ne me quitte pas!