Het is 17 juni 2002. In de Avero-Passage in Leeuwarden vindt een discussie plaats onder leiding van Gryt van Duinen. Onderwerp: het legaat van Abe Bonnema. Van links naar rechts zitten Jaap Eenhuistra van Bonnema architecten, ikzelf, Harm Addens van de Abe Bonnema Stichting, Wim van Krimpen, voormalig directeur van het Fries Museum en destijds van het Haags Gemeentemuseum, Peter Karstkarel, Cees van ’t Veen, destijds directeur van het Fries Museum en Bertus Mulder, destijds gedeputeerde van cultuur. Niet te zien op de foto: Ab Timmermans, directeur van Hûs en Hiem en Marga Waanders, wethouder van Leeuwarden. Het ging er stevig aan toe die middag. De discussie was een week later te zien op televisie op Nederland 1. Ik herinner me nog dat Wim van Krimpen er voor pleitte om het Fries Museum gewoon op de Turfmarkt te laten, met dan wel een nieuwe ingang en een museumboekwinkel aan het Zaailand. Ikzelf pleitte ervoor om eerst een inhoudelijk plan te maken, alvorens al dan niet aan een verhuizing te denken.

In de afgelopen jaren is deze discussie meerdere malen weer opgelaaid. Nu eens ging het over het Zaailand, dan weer over het nieuwe Fries Museum, maar altijd waren de meningen verdeeld. Een paar weken geleden vroeg Ernst Bruinsma mij een artikel te schrijven over het nieuwe Fries Museum dat op 13 september opengaat. Hij vond dat mijn artikel Een Tropenmuseum op het Zaailand, dat in december 2002 in de Moanne verscheen – en onlangs opnieuw op hun site is geplaatst – in veel opzichten nog steeds actueel is, en was benieuwd naar mijn huidige mening. Ik heb de boot nog even afgehouden, omdat ik eerst de nieuwe inrichting met eigen ogen wilde zien. Inmiddels is de discussie al weer behoorlijk opgelaaid. Op dinsdag j.l. deed ik zelf een duit in het zakje met mijn blog Het Fries Museum is niet van deze tijd.

Gisterochtend had ik Henk te Biesebeek van Omrop Fryslân op bezoek. Hij is bezig met een documentaire voor Fryslân Dok die op 17 september a.s. wordt uitgezonden. Het was een voorgesprek, maandag a.s. volgen de opnamen bij mij thuis.’s Ochtends zal Henk te Biesebeek dan ook bij Wim van Krimpen langs gaan in Amsterdam. Ik ben benieuwd wat die nu te melden heeft over de huidige aanpak van het Fries Museum. In de paar jaar dat Van Krimpen directeur van het Fries Museum was steeg het bezoekersaantal met 20.000 bezoekers per jaar. Het is sterk de vraag of het Fries Museum in de huidige opzet de beoogde 100.000 bezoekers per jaar gaat halen. Eigenlijk heeft de hele nieuwbouw zoveel geld gekost dat de exploitatie – en daarmee de inhoud – er straks volledig bij inschiet. De sfeer onder het personeel in het Fries Museum is om te snijden op het ogenblik. Gerenommeerde krachten zitten ziek thuis. Wat wil je ook? Een derde van het personeelsbestand moet eruit, een derde is boventallig en en heeft een onzekere toekomst, en een derde mag blijven. Veel van het werk dat gedaan moet worden zal voortaan worden uitbesteed aan ZZP-ers. Zo ga je niet lekker van start in sfeer van saamhorigheid.

De continuïteit verdwijnt met een dergelijk ad-hoc beleid. Alle aandacht is voortaan gericht op communicatie en pr., maar voor onderzoek en conservatie is straks geen ruimte meer. Wie bepaalt straks nog de grote lijnen als de conservatoren ontslagen worden? Wie controleert eigenlijk nog de directie (die straks alleen nog uit Saskia Bak bestaat), nu die directie  één op één samenvalt met het bestuur en er alleen nog sprake is van een raad van toezicht die op astronomische afstand opereert? Er worden steeds meer stagiaires ingehuurd om het dagelijks werk te doen,  maar die zijn niet professioneel op hun taak berekend. Zo hoorde ik laatst dat een gerenommeerd kunstenaar uit Leeuwarden – die al jaren niets meer van het Fries Museum had gehoord – door een stagiaire was gevraagd, om als een soort aap in een kooi een tijdlang in een tijdelijk atelier in het museum voor het publiek te kijk te staan. Na de gênante vertoning van het project Muse kent het populisme in het Fries Museum geen grenzen meer. Alles wordt afgestemd op de mentaliteit van het publiek van SBS6, en er wordt zelfs serieus onderzoek gedaan om die mentaliteit goed te leren kennen.

Het Fries Museum is maandenlang voor het publiek gesloten geweest, maar nooit is duidelijk gemaakt waarom dat eigenlijk nodig was. De kans om zo’n overgangsperiode te benutten voor experimentele projecten – eventueel elders in de stad – en zo een nieuwe communicatie met het publiek te creëren, zoals eerder het Van Abbe-museum en het Stedelijk Museum in zo’n transitie-periode hebben laten zien,  is door het Fries Museum niet aangegrepen. De blik bleef voortdurend naar binnen gericht, op interne organisatieproblemen. Het management kreeg steeds meer aandacht, de inhoud steeds minder. Zo is er nu een grotendeels ongemotiveerd personeelsbestand ontstaan dat ver verwijderd lijkt van de wereld van alledag. Er is een mooi gebouw gekomen – hoewel je ook daarover van mening kunt verschillen – maar de toekomst van het Fries Museum baart grote zorgen. Als Saskia Bak verstandig is, dan zorgt ze dat ze gauw een andere baan krijgt, voordat echt de pleuris uitbreekt. Maar hoofdschuldige is natuurlijk het Provinciaal bestuur, dat de stad Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa wil laten worden, van gekkigheid niet weet wat ze met de Nuon-gelden moet doen, maar uit kinnesinne jegens diezelfde Gemeente Leeuwarden, weigert om de verhoogde kosten voor de exploitatie van het Fries Museum voor zijn rekening te nemen.

In 2005 waarschuwde Piet Hemminga, destijds voorzitter van de Ottema Kingma Stichting er al voor, dat het mis zou gaan met de exploitatie. Het waren profetische woorden waar destijds niet naar geluisterd werd. Gisteren vond ik op YouTube een televisie-uitzending uit 2005 van Twee Vandaag, waarin Piet Hemminga deze uitspraak deed (zie filmpje onderaan dit blog). Zelf ben ik ook nog even aan het spitten geweest in eigen mijn archief, en zo vond ik het hierna volgende verhaal uit 2008 over de ware bedoelingen van Abe Bonnema, die dit provincialistische misbaksel op het Zaailand nooit heeft gewild. In het legaat van Bonnema werd immers gesproken over ‘een nieuwbouw van het Fries Museum op of aan het Zaailand’ en niet over de bouw van een geheel nieuw Fries Museum. Al die ‘potten en pannen’ hadden – als het aan Bonnema had gelegen – gewoon op de Turfmarkt achter kunnen blijven. Als je dit verhaal nu terugleest zou je bijna gaan denken dat de huidige financiële onttakeling van het Fries Museum niet anders kan worden opgevat dan als de ultieme wraak van Abe Bonnema.

*

p 9 augustus 2001 overleed Abe Bonnema. Midden in de zomer kneep hij er zomaar tussenuit. Het nieuws van zijn overlijden sijpelde langzaam door in Friesland. Iedereen zat met zijn kop ergens anders of was met vakantie. Slechts weinigen hebben toen kunnen bevroeden dat de grootse bouwmeester, die Friesland heeft voortgebracht, it heitelân nog jarenlang in zijn greep zou houden. Abe Bonnema werd begraven in zijn geboorteplaats Stiens. Ik ben er niet bij geweest op die stille augustusdag, want ik was zelf ook op vakantie. Ik heb Bonnema niet heel goed gekend, maar hij belde me wel eens op, vooral als hij het eens was met iets wat ik had beweerd. Op zondagochtend hing hij dan soms wel een half uur aan de lijn. Vooral in de jaren tachtig, toen ik eindredacteur was van het architectuurtijdschrift BOUD, moest ik vaak van hem horen wat hij van dat blad vond. Het was geen gemakkelijke man, maar ook niet onsympathiek. Hij bemoeide zich overal mee. Ook met zaken waar hij eigenlijk niets mee te maken had. In december 1998 stuurde hij me nog de monografie over zijn oeuvre toe, die dat jaar bij uitgeverij 010 was verschenen, met prachtige foto’s van Jan Versnel. ‘Het essay is geschreven door dr. Marijke Martin en lees je niet als een Bruintje Beerboekje,’ liet hij me in een kort briefje weten.

De uitvaartdienst van Bonnema in de Grote Kerk had geen christelijk karakter, want hij was geen kerkelijk mens. Hij lag opgebaard bij de ingang van de kerk met een tekenpotlood in de hand. In zijn toespraak bij de dienst liet Aegon-topman Kees Storm zich ontvallen dat Bonnema het grootste deel van zijn nalatenschap een museale bestemming wilde geven, waarin plaats zou zijn voor architectuur. De toenmalige burgemeester Loekie van Maaren wist nog van niets en reageerde verbaasd. Een paar dagen later meldde de Leeuwarder Courant dat er een architectuurmuseum in Leeuwarden zou komen volgens de laatste wens van Bonnema. Over de plek van het museum zou nog met het stadsbestuur onderhandeld gaan worden. En op het Stadskantoor wachtte men met gepaste terughoudendheid de verdere ontwikkelingen af. Zo werd het tenminste voor de buitenwacht duidelijk. Jaap van Oene, de bureaumanager van Bonnema Architecten, ging er vanuit dat er een nieuw gebouw voor het architectuurmuseum zou moeten komen, maar zeker was dat toen nog niet. ‘Het bureau uit Hurdegaryp zou dat zelf kunnen doen, maar het kan ook best zijn dat een hele goede vriend van Bonnema de opdracht krijgt’, zo liet Jaap van Oene letterlijk weten.

Voorpagina-nieuws Leeuwarder Courant, 15 augustus 2001

Daarna werd het een hele tijd stil. Niemand die het nog had over dat architectuurmuseum in Leeuwarden. In januari 2002 – vijf maanden het overlijden van Bonnema – kwam het verrassende nieuws dat het Stedelijk Museum in Alkmaar een tentoonstelling had georganiseerd over het werk van Abe Bonnema. Daar waren al die mooie foto’s te zien van Jan Versnel. Bij de opening spraken Peter Struycken, die de kleurstelling van de tentoonstelling had bepaald, maar ook Kees Storm en Bonnema’s opvolger Jan van der Leij. Verder werd er een filmpje getoond dat gemaakt was door Johan van der Zee, ‘Ode aan Abe’, waarin nog meer sprekers over Abe aan het woord kwamen. Opmerkelijk was dat deze tentoonstelling in Alkmaar zijn première kreeg en niet in Leeuwarden. Ook in Alkmaar staan heel wat gebouwen van Bonnema. In het geruchtencircuit deed het bericht de ronde dat er een strijd was ontstaan tussen Leeuwarden en Alkmaar over de nalatenschap van Bonnema. Leeuwarden wilde die wel aanvaarden, mits het nieuwe museum gecombineerd zou mogen worden met het project Nieuw Zaailand, waar al plannen bij de gemeente voor bestonden. Bovendien zou het Fries Museum alleen willen participeren in het project, als het eigen museum in zijn geheel naar het Zaailand zou mogen verhuizen en dus afgezien werd van een architectuurmuseum.

Fries Museum op het Zaailand, beeldmontage Bauke Tuinstra, 2002

Fries Museum-directeur Cees van ’t Veen liet in de LC van 28 januari 2002 weten dat het zuiver toeval was dat de tentoonstelling over het werk Abe Bonnema eerst in Alkmaar was te zien. Later dat jaar – in april – zou de tentoonstelling alsnog in het Fries Museum worden getoond, maar niemand sprak toen nog over een nieuw Fries Museum op het Zaailand. Pas op 15 mei 2002 kwam het grote nieuws naar buiten dat Abe Bonnema 18 miljoen Euro had nagelaten voor een uitbreiding van het Fries Museum aan op het Wilhelminaplein. De opdracht voor de het ontwerp zou volgens de laatste wens van Bonnema worden gegund aan Hubert-Jan Henket. In tegenstelling tot wat aanvankelijk werd gedacht, werd de nieuwbouw geen architectuurmuseum. Volgens Herman Addens, van de Abe Bonnema stichting, was het Fries Museum vrij om met de nieuwbouw te doen wat het wilde, maar hij voegde daar meteen aan toe: ‘Al ligt het wel in de rede, dat daar ook aandacht zal zijn voor architectuur.’ Voorzitter Jan Weitenberg van het Fries Museum sloot die museale aandacht voor architectuur ook niet uit, al had het niet de eerste prioriteit volgens hem. De kerntaken van het museum waren immers de beeldende kunst, de Friese cultuur en het verzetsmuseum.

Daarna is het stil geworden rond de gedachte aan een architectuurmuseum in Leeuwarden. Wat zich in die eerste maanden na de dood van Abe Bonnema allemaal achter de schermen heeft afgespeeld zal nooit duidelijk worden. Net zo min als we nooit zullen weten, wat nu precies de laatste wensen waren van Bonnema, zoals die naar voren kwamen in een gesprek, dat hij een paar dagen voor zijn dood heeft gevoerd met een delegatie van de Abe Bonnema stichting. De bijlage van de stichtingsakte, dat een verslag van dit gesprek bevat, ligt nog altijd achter slot en grendel. Het architectuurmuseum werd het kind van de rekening. Het verdween geruisloos van het toneel, omdat het niet paste in een moeizaam verworven bestuurlijke consensus die door regenten en pommeranten in achterkamers werd bereikt. Je kunt je afvragen wat Bonnema hier achteraf van gevonden zou hebben. Als hij nu nog leefde, dan zou hij me morgenochtend vast en zeker opbellen om zijn mening te geven over deze kwestie. Want zijn eigen mening stak Bonnema nooit onder stoelen of banken, ongeacht of dat door anderen nu wel of niet werd gewaardeerd.

De heftige discussies, die in de afgelopen jaren over het project Nieuw Zaailand zijn gevoerd, gingen over alles behalve een architectuurmuseum. Een provincie als Friesland, waar de aandacht voor architectuur en ruimtelijke kwaliteit tegenwoordig hoog in het vaandel staat, mist een museale voorziening op dit terrein. Iedereen in Friesland heeft de mond vol over de kwaliteit van de ruimte, maar slechts weinigen willen daar ook echt iets voor doen. Een lobby voor Bonnema’s idee is nooit van de grond gekomen. Een echt architectuurbeleid heeft de gemeente Leeuwarden ook nooit gehad. En bij de provincie wilde Anita Andriessen haar collega-gedeputeerde Bertus Mulder niet voor de voeten lopen. Ook de stichting ARK Fryslân (Architectuur en Ruimtelijke Kwaliteit Fryslân) heeft nooit een lans gebroken voor een architectuurmuseum op het Zaailand. Een drijvend ‘Ark-je’ van Gunnar Daan, verder reikten de ambities niet van deze muffige regentenclub, die ook nooit een bijdrage heeft geleverd aan het debat over het project Nieuw Zaailand. Zelfs op de Nacht van de Architectuur werd jarenlang gezwegen over deze materie, omdat sommige leden van het bestuur van ARK Fryslân met meerdere petten waren behept.

Een museaal centrum voor architectuur en ruimtelijke kwaliteit zou een aanwinst zijn voor het museale aanbod in de hele noordelijke regio. Een podium voor allerlei activiteiten, debatten, films, tentoonstellingen, symposia, publieke kunst, culturele planologie en alles wat te maken heeft met de vormgeving van de ruimte in de ruimste zin van het woord, niet alleen in de stad maar ook op het platteland, waar Friesland zo rijk aan is. Zo’n centrum moet Abe Bonnema voor ogen hebben gehad. Hij had het schetspotlood nog in de hand, maar het is er nooit van mogen komen. Het tragische van Bonnema is dat iedereen nu denkt dat hij met zijn legaat postuum wraak heeft genomen op de stad Leeuwarden, waar hij altijd zo’n problematische relatie mee had, terwijl die stad juist zijn ware erfenis heeft veronachtzaamd.

De museale voorziening die straks op het Zaailand verrijst zal midden in de samenleving moeten staan, anders wordt het een Fremdkörper in de stad en daar zit niemand op te wachten. Daarvoor is niet alleen een ingrijpende verbouwing nodig van de parkeergarage, maar ook van een mentaliteit tussen de oren die tot nog toe teveel op de stenen en het cement was gericht en te weinig op een inhoudelijke visie. Architectuur, stedenbouw en ruimtelijke ordening kunnen een eyeopener zijn voor een breed publiek. De tentoonstellingen, die Jean Leering in de jaren zestig en zeventig in het Van Abbemuseum in Eindhoven organiseerde, begaven zich op het grensvlak van kunst, architectuur en stedenbouw op een wijze die veel mensen aansprak. Maar hoe je het ook wilt zien, de laatste wens van Bonnema is inmiddels verdwenen in een dichte mist van chauvinisme, provincialisme en de geest van middelmatigheid, waar Bonnema zelf zijn leven lang een gruwelijke hekel aan heeft gehad.