Deze foto kreeg ik eergisteren toegestuurd van mijn nicht Fieke. Het is een foto van een schilderij dat is aangetroffen in de nalatenschap van mijn zus Cornelie die op 20 maart j.l. overleed. Ik schilderde het in 1976, zoals links onderin bij de signatuur is te zien: ‘Mous 1967’. Het doek heeft een behoorlijk formaat, ongeveer 100 x 120 cm. Het is geen meesterwerk, maar Cornelie was erg gesteld op dit schilderij. Ze wilde het meteen hebben toen ik het af had. Wellicht herkende zij er iets in.
De symboliek van het beeld is ook niet zo moeilijk te vatten. Tenminste voor wie niet symboolblind is. Het hing ergens op een kamer in haar huis. Ik had al het al jaren niet meer gezien. Cornelie en ik zagen elkaar ook niet meer zo vaak. We gingen ieder ons eigen weg, eigenzinnig als we waren, en dat was zij misschien nog het meest. ‘Eigengereid’ zo noemde mijn moeder haar wel eens. De laatste jaren was Cornelie het liefst alleen. Ze verdiepte zich in het boeddhisme, schilderde, boetseerde en schreef veel brieven.
Nu ik het schilderij terugzie, komen allerlei beelden terug in mijn herinnering. Ik studeerde kunstgeschiedenis in die tijd, na twee eerdere studies die op niets waren uitgelopen. Vooral in die tijd heeft Cornelie veel voor mij betekend. Ze nam me elk jaar mee op vakantie, en hielp me als ik weer eens vastliep in mijn studie. Tien jaar na Heiloo kwam mijn leven weer een beetje op het rechte spoor. Hoezo, op het rechte spoor? The middle of the road? Voor mij was alles nog onwerkelijk, clownesk zelfs.
Ik liep nog altijd bij een psychiater die waakte over mijn ‘geestelijk evenwicht’. Maar wat betekent het om je evenwicht te bewaren, als je ooit naar de zon bent opgeklommen? Het leven daarna is dan zo’n beetje van bordkarton. Het vuur is weg. ‘Heimwee naar de zon’, dat zou een mooie titel voor dit schilderij zijn geweest. Ik hoefde het niet meer terug. Het was van Cornelie geworden en niet meer van mezelf. Ik heb het achter me gelaten, zoals je een ladder achter je weggooit zodra je omhoog bent geklommen. Het is opgehaald door de kringloopwinkel van Zevenaar. Wie het nog wil hebben, kan het daar kopen. Ik neem aan voor een habbekrats.