‘Ik weet dat Bart Droog en Breukers ruzie hebben. Ik heb beide heren laten weten dat ik daar niets mee te maken wil hebben. Die bloemlezing was sowieso een tussendoortje, mijn reguliere uitgevers zijn Atlas/Contact, Balans en Nieuw Amsterdam.’

Aldus liet Wim Brands mij gisteravond laat per mail weten. Afijn, het blijft een vreemd verhaal die relatie tussen Wim Brands en Chrétien Breukers. Ik begrijp dat Wim Brands daarover nu niets meer wil weten. Punt blijft dat Chrétien Breukers nog dit jaar de bundel De vijftig beste gedichten van Wim Brands heeft heruitgegeven bij De Contrabas. (Zie: HIER)

Bart Droog heeft me hierover inmiddels heel wat informatie toegestuurd, en ik neem aan dat hij daar binnenkort ook zelf mee naar buiten komt. Er is iets heel erg vreemds aan de hand met die heruitgegeven bundel van Wim Brands, zo liet hij mij weten. Het boekje verscheen eerder – in 2012 – bij uitgeverij Compaan. Die uitgeverij ging eind 2012 of begin 2013 failliet. In 2013 vroeg Chrétien Breukers een ISBN- nummer aan voor een heruitgave van de bundel. Kennelijk had Chrétien Breukers daar belang bij, want met Wim Brands in je fonds kom je betrouwbaar over.

Die gedachte wordt ondersteund door het feit dat de heruitgave bij De Contrabas slechts een oplage van 100 exemplaren heeft gehad. Kennelijk was het een puur symbolische uitgave, waarbij het alleen ging om de naam van Wim Brands, met wie Chrétien Breukers goede sier wilde maken. Volgens Bart Droog zou de drukker tot op heden niet betaald zijn. Ook de vormgever zou tot op heden niet betaald zijn. Wim Brands weet dit waarschijnlijk niet, want Bart Droog heeft hem dat nog niet medegedeeld.

Mocht Wim Brands hier inmiddels wel van op de hoogte zijn, dan wordt het helemaal een rare zaak. Ik vraag me af of Wim Brands zelf voor deze heruitgave iets van een honorarium heeft ontvangen. Of was het alleen maar ‘een vriendendienst’? Maar zo mag je natuurlijk niet denken, want Brands en Breukers zijn geen vrienden. Nooit geweest ook, tenminste als je Brands mag geloven.

Hoe dan ook, kort na de heruitgave van de bundel bij De Contrabas verscheen Chrétien Breukers bij Wim Brands in de uitzending. Puur toeval natuurlijk. Maar is dat ook zo? Wim Brands liet mij hierover gisteravond (om 23.31 uur) laat het volgende weten:

‘Ik heb Breukers geïnterviewd omdat ik zijn Limburgboek interessant vind, zoals ik ook het Limburgboek van Kusters goed vond. Gezworen vijanden maar ik ben ruimhartig.’

Hij doelt natuurlijk op Wiel Kusters. Misschien was Wim Brands ook even in de war met Wouter Kusters die in april j.l. bij hem in de uitzending was i.v.m. met zijn boek Filosofie van de waanzin. In dat boek wordt vrijwel een heel hoofdstuk gewijd aan mijn bijdrage aan het boek Tegen de tijdgeest, terugzien op een psychose. Brands weet dat, want hij heeft het boek van Wouter Kusters gelezen. Wellicht zal hij zich toen even achter de oren hebben gekrabd, waarom hij nu juist mij destijds niet heeft willen uitnodigen in zijn uitzending, en wel mijn twee co-auteurs.

Hoe dan ook, het geheugen van Wim Brands zit raar in elkaar. Ik heb alle e-mails rond die uitzending over Tegen de tijdgeest bewaard en de informatie daarin spoort niet met wat Wim Brands daar nu zelf over te melden heeft. Hij wilde gewoon geen drie auteurs ( in casu mij) in de uitzending, punt. Maar ik zal u daar verder niet mee vermoeien. Zo belangrijk is dat nu ook weer niet.

Punt blijft, dat Wim Brands en Chrétien Breukers elkaar veel beter kennen of hebben gekend dan Wim Brands nu doet voorkomen. Je moet wel poep in je ogen hebben om dat niet te zien. Nogmaals, de televisiebeelden van het ‘prettig gesprek’ tussen beide heren sprak wat dat betreft boekdelen. Ook het feit dat Wim Brands zo paniekerig reageert en over mijn blog van gisteren meteen begon te twitteren – en zelfs op een middernachtelijk uur een mail naar mij stuurde – is tekenend voor de penibele situatie waar hij zich kennelijk in bevindt. Wim Brands voelt stront aan de knikker. Hij trekt zijn handen af van Chrétien Breukers, maar de haan heeft inmiddels al drie keer gekraaid.

Chrétien Breukers zwijgt tot nog toe in alle talen. En dat lijkt me maar beter ook. Als je geschoren wordt, moet je stilzitten, zo zal zijn advocaat hem hebben laten weten. Ik ben benieuwd of Wim Brands vandaag weer gaat twitteren. Ook hij kan maar beter stilzitten, lijkt mij. De onderste steen is nog lang niet boven, zo heb ik van Bart Droog begrepen.

En dan nog even over die arme drs. Cees van der Pluijm, door wie – wat mij betreft – de zaak aan het rollen kwam. Het blijkt dat ik hem ten onrechte ‘voormalig stadsdichter van Arnhem’ heb genoemd. Marjon Zomer liet mij op facebook weten dat drs. Cees van der Pluijm nooit stadsdichter van Arnhem is geweest. Hij ambieerde dat. Sterker nog, hij is er al jaren over in conclaaf met de gemeente Arnhem. Dat wil niet echt vlotten en daarom heeft hij zichzelf maar gebombardeerd tot ‘parkdichter’. Zijn ‘parkgedichten’ leest hij nu voor op RTV Arnhem. Jesse Laport is stadsdichter van Arnhem (‘geïnstalleerd op een ander feestje van de gemeente staande aan de bar’). Dus hem alleen komt alle eer toe. Dat weten we dan ook weer.

Nou Wim Brands, kom d’r maar in.