‘O Romeo, Romeo! Wherefore art thou Romeo ?
Deny thy father and refuse thy name;
Or, if thou wilt not, be put sworn my love,
And I ‘ll no longer be a Capulet.Jannewietske als Julia en Henk als Romeo vonden elkaar in hun dromen over de toekomst. Maar oh, oh, oh… als dat maar goed gaat.’
Dat schreef ik op mijn blog van 16 mei 2009. Gisteren moest ik constateren dat het inderdaad niet goed is gegaan. Henk Deinum en Jannewietske de Vries zijn uit elkaar. Ik hoorde het bericht uit zeer betrouwbare bron, dus ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken. Het kon ook niet lager goed gaan. Na de verkiezingsnederlaag van de PvdA was Jannewietske opeens haar erotisch aureool kwijt. Macht erotiseert daar weer zij alles van. De PvdA viel van zijn voetstuk, dus kennelijk was het ook gebeurd met de sexappeal van Jannewietske.
‘Vrede is de voortzetting van oorlog met andere middelen,’ zei Von Clausewitz. Welnu, politiek is de voortzetting van seks met andere middelen. Dat hebben Henk en Jannewietske in de afgelopen jaren genoegzaam bewezen. De grote politieke besluiten ontstaan niet in het stemhokje, niet in de Raadzaal of de Statenzaal, maar doodgewoon tussen de lakens, na de daad. Post coïtum politica nascitur. Na het orgasme wordt de politiek geboren. Zo was het al in het oude Rome, en zo is het nog altijd.
Dat Jannewietske en Henk een relatie hadden was zes jaar geleden hot news. De Friese politiek begon opeens weer een beetje te swingen. Leeuwarden en de Provincie, hoe kon het mooier! Liefde slaat bruggen over de diepste ravijnen. In de afgelopen jaren heeft de provincie tonnen aan Euro’s uit haar PEB-reserves overgeheveld naar de gemeente Leeuwarden. Die financiële operatie was niet alleen bestemd voor de renovatie van het Harmoniekwartier, maar ook voor de financiering van de manifestatie Lwd 2018. Zo werd de lovebaby van gedeputeerde Jannewietske de Vries in de couveuse gelegd van wethouder Henk Deinum, die de facelift van Harmoniekwartier als een eerste prioriteit had bestempeld. Al deze scenario’s werden uitgedacht op de zachte kussens van de sponde die Henk en Jannewietske met elkaar deelden. Kortom, deze droomrelatie creëerde geschiedenis voor ’t heitelân. Maar dat kon natuurlijk nooit lang goed gaan.
Het doorgaan van haar project Culturele Hoofdstad lag Jannewietske na aan het hart. Sterker nog, het werd voor haar een zaak van leven en dood. ‘Al moet het mij de kop kosten, dit moet doorgaan.’ zo verklaarde zij in maart 2013 voor een aantal partijgenoten die bijeen waren in café Vellinga in Sneek. Welnu, het heeft haar politiek de kop gekost… en haar relatie ook.
Toen in 2009 bekend werd dat deze twee politici van dezelfde partij amoureuze gevoelens voor elkaar koesterden, draaide het roddelcircuit in Ljouwert op volle toeren. Vooral de wijze waarop dit nieuws naar buiten was gekomen is achteraf ‘knullig’ te noemen. Bij een heimelijk etentje in Restaurant Beluga in Maastricht vergat Jannewietske haar befaamde gele leren jasje, en nadat de restauranthouder naar het huisadres van Henk had gebeld, waren de rapen gaar. Algauw moest Henk op last van burgemeester Ferd Crone een deel van zijn portefeuille als wethouder afstaan (zie hier) om zo te voorkomen dat bestuurlijke kwesties voortaan tijdens de pillowtalk thuis werden opgelost.
Sinds de dagen dat Johanneke Liemburg als gedeputeerde op het Provinciehuis de scepter zwaaide en met behulp van haar echtgenoot Pieter de Groot de Leeuwarder Courant moeiteloos om haar vingers wond, was zoiets in Friesland niet meer voorgekomen. Politiek en relaties hebben in deze contreien van oudsher hun eigen domein. Daar praat je niet over. Dat is not done.
Dat het dan toch zover moest komen in Friesland. Hoewel, je kon het zien aankomen. Jannewietske was al sinds haar aantreden als gedeputeerde een ongeleid amoureus projectiel. Op het Provinciehuis kon je in de wandelgangen beluisteren, dat je als man maar beter uit de buurt kon blijven, als Jannewietske weer eens haar benen had onthaard. Dan was ze op jagerspad en ging ze door roeien en ruiten. Wat dat betreft bracht de relatie van Jannewietske en Henk eindelijk wat rust in de bestuurlijke tent. Die droom is nu voorbij. Maar zal het jachtseizoen voor Jannewietske nog ooit worden geopend?
Er is iets raar met Jannewietske aan de hand. Ze is heel aardig, daar niet van. Jarenlang was ze een allemansvriend. Ze had het beste voor met ons allemaal. Friezen moesten weer het ‘kippenvelgevoel’ krijgen om ‘in oprjochte Fries’ te zijn. En laten we eerlijk zijn, ze heeft een unieke daad gesteld met dat initiatief van de Culturele Hoofdstad. Ze zal er nog wel eens een lintje voor krijgen. Iedereen vond het prachtig. Niemand mocht ook maar iets verkeerds van haar zeggen. Ik ben nog eens op een avond gebeld door haar vader, een boze Bareld de Vries, omdat ik beweerd had, dat hij haar op het paard had getild. Nu is dat allemaal voorbij. Jannewietske is van het paard gevallen. Ik vraag me af of er ooit nog een dag zal komen dat ze een getrouwde man veroveren kan, want dat is haar jachtinstinct. Maar wie weet, de politiek heeft soms duistere gronden.