‘Pas vanochtend liet men mij een artikel over het overlijden van Thom Mercuur in de  NRC krant lezen. Poeh, mijn “geboortemaatje” was hij….. (Meerdere keren heb ik bij hem in Franeker tentoongesteld: Het grappigste was nog de voorbereiding van de tentoonstelling van de “Franekergroep”:  Alles mocht,- zelfs mijn hond Herbert mocht in het gebouw vertoeven. Want hij besteedde nauwelijks aandacht aan ons omdat hij aan het trouwen was (partnerruil vice versa met de burgermeesters-vrouw !) Steeds meer word ik mij ervan bewust dat het ook bij mij aftellen is. Nog speel ik met de gedachte van mijn overlijden als een kleuter. Dat zal nu veranderen. ‘

Deze mooie woorden van Silvia Steiger trof ik gisteren aan in mijn mailbox. Ik antwoordde haar dat het inderdaad een vreemd idee is dat Thom Mercuur er niet meer is. Ik wist al twee weken dat zijn overlijden er mogelijk aan zat te komen. Kirsten van Santen had mij ingelicht en vroeg of ik ‘stand by’ wilde zijn om een artikel te schrijven in de Leeuwarder Courant. Dat was heel raar, wachten op iemands dood. Woensdagmiddag hoorde ik het, en ben ik meteen aan het schrijven gegaan. Gisterochtend om elf uur was ik klaar en vandaag staat het te lezen in de LC. Na afloop was ik helemaal leeg.

Bovenstaande foto trof ik aan in een krantenknipsel in mijn archief. Hij stond in De Volkskrant van zaterdag 28 september 1974. Anderhalf jaar later vond de tentoonstelling plaats waar Silvia Steiger mij aan herinnerde in haar mail. Voor haar moet het helemaal een vreemd gevoel zijn dat Thom Mercuur er niet meer is. Thom en Silvia werden op dezelfde dag geboren, op 26 maart 1940. Ik stuurde de foto naar Silvia. Ze antwoordde meteen: ‘Ja, zo heb ik hem gekend!’