Gisteravond vierde Josse de Haan zijn 75ste verjaardag met een etentje voor zo’n vijftig genodigden in Restaurant De Vliegende Hollander in Leeuwarden.  Een bijna on-Fries gebaar van gulheid in deze  magere tijden. Er werd gelachen, gedronken, gegeten en voorgelezen. Dat laatste gebeurde uit boeken met proza en poëzie door Henk van der Veer, Elske Schotanus en Willem Schoorstra. Vriend en vijand schaarden zich voor één avond aaneen rond de jarige Job (die overigens al lang jarig was geweest). Het was alsof het altijd pais en vree is in ’t heitelân. Ik zat ruggelings achter mijn oudste vriendin, Johanneke Liemburg. Met haar deelde ik ooit een werkkamer op de Fryske Kultuerried. Dat was in 1977, toen ik met mijn werkzame leven begon in deze wonderlijke uithoek van het land, waar ik mijn leven lang ben blijven hangen. Tiden hawe tiden. De gemiddelde leeftijd gisteren lag boven de zestig, zo schat ik, maar de krasse knarren hadden ’n soad wille. Mijn tafelgenoten waren: Ernst Bruinsma en zijn ega, Gryt van Duinen, Elske Schotanus, Geart de Vries en Joop Boomsma, met wie ik nu eindelijk eens kon spreken over zijn petearen mei Fokke Sierskma. Philippus Breuker sprak als nestor van de avond nog een paar wijze woorden. De letteren waren weer eens flink aan het knetteren, terwijl onze Baskische Fries nog altijd van geen ophouden weet. Hij presenteerde weer eens een nieuw boek: Reedride op glêd iis. Alsof de winter nog moet beginnen. Het was nog lang onrustig in de stad.

( zie ook het blog van Henk van der Veer)