Dit bericht van Boekhandel van der Velde werd gisteren om 15.45 uur verzonden op Twitter. Even later zag ik het voorbijkomen en ben ik meteen op de fiets gestapt. Zoiets gebeurt je niet elke dag, een gulle gever die voor jou iets afgeeft bij de boekhandel. Nog geen tien minuten later stond ik de winkel. ‘Ik zag een rare tweet,’ zei ik. ‘ Noemt u dat raar?’ hoorde ik. ‘ Nou niet alledaags. Als dit zo doorgaat lijkt het mij ook niet zo best voor de boekhandel.’ Mij werd verteld dat iemand mijn blog had gelezen en zo te weten was gekomen dat ik bij het antiquariaat van Van der Velde wel eens een boek van Vestdijk kocht.
Dat klopt, ik heb inmiddels al een aardig rijtje boeken van en over Vestdijk op de plank boven mijn bureau staan. Maar nog lang niet alles. Ik heb nog een lange weg te gaan. Voor Vestdijk heb ik twee jaar uitgetrokken, maar dan moet er ook een nieuw boek liggen. Over Vestdijk wel te verstaan.
Achter de toonbank lagen twee pakjes klaar, keurig ingepakt met daarop mijn naam en die van Vestdijk geschreven. Ik mocht de pakjes beslist niet openmaken, zo werd mij meegedeeld. De gulle gever wilde niet alleen anoniem blijven, maar ook dat ik pas thuis te weten zou komen waaruit de gift bestond. Mijn nieuwsgierigheid werd inmiddels grotere en groter. Met kloppend hart en vol verwachting fietste ik naar huis.
Thuisgekomen heb ik de twee pakjes opengerukt alsof het sinterklaasavond was. Ze bevatten zo’n twintig afleveringen van de Vestdijk-kroniek uit de jaren zeventig, twee delen van het Schrijversprentenboek over Vestdijk en een exemplaar van Handdruk en handgemeen, leesavonturen met Vestdijk van Anne Wadman. Niets hiervan had ik zelf in mijn bezit. Een waardevolle aanwinst dus. De gulle gever wil blijkbaar op deze wijze een materiële bijdrage leveren aan mijn Vestdijk-onderzoek.
Het rare met zo’n anonieme gift is dat je allemaal fantasieën krijgt over de identiteit van de weldoener. Was het een man of een vrouw? Een Vestdijk-liefhebber, dat zeker. Maar is hij of zij dat nog steeds? Misschien had de gulle gift van deze anonieme weldoener wel een trieste aanleiding. Een stil verdriet? Een onverwerkt afscheid? Is het een rouwproces dat bij mij te vondeling is gelegd? Het zou een wat gekunsteld begin van een roman kunnen zijn. Vestdijk zelf had het kunnen verzinnen.
Vestdijk legde altijd steentjes, die hij gevonden had tijdens zijn boswandelingen in Doorn, bij hem thuis in de vensterbank. Zo ontstond een wonderlijk berglandschap dat wellicht zijn fantasie bij het schrijven in beweging bracht. Van zijn boeken werd wel gezegd, dat zij een gebergte vormen dat dwars door de Nederlandse literatuur loopt. Misschien moet ik de gift van deze anonieme weldoener wel opvatten als zulke steentjes in het bos. Een spoor dat leidt maar de schrijver zelf.
Maar de werkelijkheid zal wel veel simpeler zijn. Misschien wilde hij of zij gewoon niets meer van Vestdijk weten, zoals er zo velen tegenwoordig zijn, voor wie Vestdijk is gaan behoren tot een tijd die voorgoed voorbij is. Eerlijk gezegd is dat juist een van de redenen, waarom ik mij voor Vestdijk ben gaan interesseren. Ik wil weten waarom de kluizenaar uit Doorn uit de belangstelling is verdwenen. Wat is er in de tijd veranderd, dat dit heeft kunnen gebeuren?
Maar dat doet natuurlijk allemaal niet ter zake. Feit is dat het heel uitzonderlijk is dat iemand dit aan mij op zo’n bijzondere manier wil geven. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ben ontroerd en dankbaar.
Mijn Vestdijk-collectie in wording