Wim Brands was een zeer goed interviewer en zijn plotseling dood is een groot verlies voor de boekenwereld. Het feit dat zijn overlijden juist nu plaatsvindt betekent voor mij een wonderlijke samenloop van omstandigheden. Vorige week ontving Wim Brands het recensie-exemplaar van mijn nieuwe boek De Fries die in de toekomst sprong. (zie ook: De mail die niet meer beantwoord werd)

Vanochtend heb ik nog eens de twee blogs doorgelezen, die ik destijds op zijn verzoek verwijderd heb. Ook alle mails heb ik nog eens gelezen, die Wim Brands en ik in november 2014 gewisseld hebben. Daar word je niet vrolijk van. Het was een vervelende zaak die uiteindelijk toch nog goed afliep.

Wat was er aan de hand. Na het verschijnen van mijn vorige boek Modernisme in Lourdes schreef Drs. Cees van der Pluijm een zeer negatieve recensie (eigenlijk korte info) over dit boek voor NBD Biblion, die vervolgens door Bol.com werd overgenomen. Ik probeerde met Drs. Cees van der Pluijm in contact te komen. Dat lukte niet, want diezelfde dag werd hij met spoed opgenomen in het ziekenhuis en twee dagen later overleed hij, zestig jaar oud.

Het bleek dat ik ooit heel even (op internet) ruzie had gehad met Drs. Cees van der Pluijm, nadat ik zijn uitgever Chrétien Breukers de mantel had uitgeveegd. Chrétien Breukers was ook de uitgever van een dichtbundel van Wim Brands. Aanvankelijk verscheen die bundel bij uitgeverij Compaan. Die uitgeverij ging failliet en in 2013 vroeg Breukers een ISBN-nummer aan voor een herdruk van dit boekje, ditmaal te verschijnen bij De Contrabas.

Toen kort daarop Chrétien Breukers door Wim Brands geïnterviewd werd in zijn boekenprogramma over Breukers’ boek Zoon van Limburg, schreef ik een satirisch blog daarover in de trant van ‘dichter interviewt zijn uitgever’, met als titel ‘De maffia van het boek’. Daarna schreef ik nog een blog waarin ik citeerde uit een mail van Wim Brands.

Dat alles vond Wim Brands niet leuk. We kregen ruzie en bleven met elkaar mailen. Dit alles leidde uiteindelijk tot een lang telefoongesprek dat ongeveer een half uur heeft geduurd. Daarna heb ik die twee blogs op zijn verzoek verwijderd. Wim Brands beloofde als tegenprestatie mijn bijdrage aan het boek Tegen de tijdgeest, terugzien op een psychose (2011) nog eens goed door te lezen.

Hij opperde de mogelijkheid dat het niet correct was geweest, dat hij mij destijds niet had uitgenodigd in de uitzending die aan dit boek was gewijd. Uiteindelijk hebben we in goede harmonie de zaak afgesloten. Ik zei toen gekscherend: ‘Misschien zie ik je nog eens in je programma.’

Al met al vond ik het toen vreemd dat Wim Brands zich zo gekwetst had gevoeld door mijn blog De maffia van het boek. Als je zo in de publiciteit staat als hij, moet je toch tegen een stootje kunnen. Ik weet het aan zijn ijdelheid, maar kennelijk was er toen al meer met hem aan de hand. Dat hij nu overlijdt is een wonderlijke herhaling van het onheil. Hier rustte niet Gods zegen op, zou Gerard Reve zeggen.