‘Het onderwerp dat ik bij kop heb gepakt is zo groot, gevoelig en complex, dat – alle ambities ten spijt – bescheidenheid op zijn plaats is. Ik ben bijvoorbeeld grotendeels weggebleven bij de theologie. Mijn conclusie raakt aan wat bekendstaat als ‘publieke theologie’: de realisatie van geloof in de praktijken van alledag. Ik heb er veel sympathie voor, maar de debatten daarover vertrekken vanuit het geloof, terwijl ik juist de seculiere conditie heb willen onderzoeken. Ik ben een kind van de secularisering, maar zie het belang van geloof, hoop én liefde voor de kwaliteit van het westers samenleven. Ze zijn bij wijze van spreken te belangrijk om aan de theologen over te laten. Het soort beschouwing dat ik heb willen geven heeft een idiosyncratisch karakter. Zoals gezegd hoorde ik bij vrijwel elke zin die ik schreef een tegenwerping. Alles wat ik zeg kan ook niet waar zijn, maar ik zeg het toch, omdat ik het niet anders kan zien.’
Hans Boutellier, Het seculiere experiment (2015)
Een vlot leesbaar, ietwat modieus boek. Ik wilde er een recensie over schrijven, maar wederom werd ik bevangen door een sterk gevoel van déjà vu. Die recensie had ik al geschreven, zo leek het. Hans Boutellier is een stapelfilosoof. Zie mijn blog: Weg met de stapelfilosofen.
