Gisterochtend werd ik gebeld door Henk te Biesebeek van Omrop Fryslân. ‘Zit jij daar nog altijd?’ vroeg ik. Ja Henk zat er nog. Zo’n drie jaar geleden, bij het afscheid van Gryt van Duinen bij de Omrop, had ik Henk gevraagd of hij nog op scherp stond. Dat leek me wel nodig in deze tijd van bezuinigingen. Andries Veldman heeft daar nog een gênant videofilmpje van gemaakt. ( zie: hier) Dronkenmansgelal na middernacht. Hoe dan ook, Henk is nog altijd scherp, zo liet hij me weten. Hij doet tegenwoordig bureauwerk, maar binnenkort ma hij weer aan de bak om iets te doen over de Culturele Hoofdstad. Heel wat bekende gezichten zijn bij de Omrop van het scherm verdwenen. Henk vroeg mij of ik om kwart voor zes in de uitzending iets wilde komen vertellen over Antonia Talamini. Dat wilde ik graag doen natuurlijk.
Henk had Antonia goed gekend en vond dat de Omrop er iets aan moest doen. Dat valt in hem te prijzen. Toen ik mijn verhaaltje klaar had, fietste ik langs de Potmarge naar het gebouw van de Omrop. Alles is daar nog altijd hetzelfde. Ik was er tijden niet geweest. De mensen die ik daar kende, zijn inmiddels allemaal weg. Behalve Henk dan. ‘Jij alleen bent nog het geheugen van de Omrop,’ zei ik hem, toen ik in de studio aankwam. ‘Wat mij vroeger werd verweten, daar word ik nu voor geprezen.’ zei Henk. En het is waar, vaak heb ik hem vroeger verweten dat hij wat al teveel op sensatie uit was. Maar zijn programma De Koperen Tún werd wel door iedereen beluisterd. Nu doet de Omrop niets maar aan cultuur. Gelukkig dat Henk er nog is.
Bij de Omrop was het overigens een drukte van jewelste. Het bleek dat de 2000ste uitzending van het programma Radio Froskepôle de lucht in ging. Nooit van gehoord dat programma, maar dat zal wel aan mij liggen. Ik had vijf minuten voor mijn in memoriam. Mijn verhaal stond op één A4-tje. Henk was nog even bang dat dit te kort zou zijn. ‘Komt goed,’ zei ik. Ik begon om kwart voor zes en klokslag tien voor zes was ik klaar. Ik weet niet of iemand mij nog verstaan heeft, want door een aanval van hooikoorts was mijn stem niet op zijn best. ‘Ze was een bijzonder vrouw’ zei Henk na afloop. En dat was ze. We gaven elkaar de hand en ik fietste weer langs de Potmarge terug naar huis. In de stad leek het wat leger geworden.
Zie en luister: Omrop Fryslân