Zomer 1964 (eigen foto)
Zomer 2007 (eigen foto)
Het is al weer negen jaar geleden dat ik voor het laatst in Spanje ben geweest. Rijdend door Frankrijk in de buurt van Bordeaux passeerden we de rivier de Dordogne. Toen ik rechts uit het raam van de bus keek, zag ik een lange gietijzeren brug. Kennelijk een oudere brug, die men uit piëteitsoverwegingen had laten staan. Opeens realiseerde ik me dat het een brug van Eiffel moest zijn. Ik herinnerde me ook, dat ik hier eerder was geweest.
In de zomer van 1964 reed ik over die brug in de Fiat 600 D van mijn ouders. Ik weet dat nog zo goed, omdat ik mijn vader vroeg om te stoppen. Ik wilde een foto maken, want ik had gelezen dat deze brug van Eiffel was. Daarna wilde de auto niet meer starten. We hadden panne. Ik ben toen naar het dichtstbijzijnde huis gelopen en in mij beste school-Frans gevraagd of ze daar een automonteur wilde bellen. Die moest helemaal uit Bordeaux komen, hier 9 kilometer vandaan.
Het was warm, om niet te zeggen bloedheet. Kokende lichtstalen vielen goudgeel, gevallen uit de hemel en sloegen zich lachend stuk op de aarde. Auto’s raasden voorbij en er was nauwelijks ruimte lange de weg. De brug bleef wat hij altijd was geweest: een brug. We voelden ons behoorlijk armoedig met de hele reis van Spanje nog voor de boeg. Bovendien, wat zouden de kosten zijn van de reparatie? Zo groot was het vakantiebudget van mijn ouders nu ook weer niet. Een uur lang hebben we hier stilgestaan. Een eeuwigheid. Toen kwam de man van de garage.
Hij heeft ons weggesleept en die nacht hebben we in een hotel in Bordeaux geslapen. Ik herinner me een avondwandeling, zwijgend met mijn ouders, door een stad waar we niet wilden zijn. Wat doe je dan, rondslenteren en dan vroeg naar bed, hopend op een goede afloop. Een schietgebedje voor de heilige Christoffel, de beschermheilige van de reizigers. Bovendien – zo vernamen we later – was het ook nog zijn naamdag: 24 juli. De volgende dag was de auto klaar. De kosten vielen mee en we zijn daarna zonder verdere malheur nog een maand lang door heel Spanje gecrost. Christoffel had ons gebed verhoord.
Toen ik dit alles in 2007 weer voor me zag, wilde ik snel een foto vanuit de bus nemen, maar ik was te laat. Op de terugweg heb ik goed opgelet en in het voorbijgaan een een foto genomen. Op internet vond ik er nog wat meer. De brug is inmiddels prachtig gerestaureerd. In 1964 was hij helemaal zwart. Nu is hij lichtgrijs en kun je de constructie veel beter zien.
In dat zelfde jaar 1964 heb ik ook de brug van Eiffel bij Millau gezien, het viaduct Garabit. Die is nu helemaal rood geschilderd, zag ik. Dat vind ik maar raar, want hij hoort zwart te zijn. Zo ken ik hem ook. Deze brug lijkt een beetje op die van Porto, die ik alleen van plaatjes ken. Bij Millau is zo’n tien jaar geleden een geheel nieuwe brug geopend, de grootste van Europa. Het schijnt een hele ervaring te zijn, om daar over heen te rijden.
Garabit bij Millau
De brug over de Dordogne heb ik overigens nog vaak op tv gezien. Als de Tour de France Bordeaux aandoet, ligt deze brug steevast op de route. Als ik naar de Tour kijk, zit ik vaak met een gedetailleerde kaart van Frankrijk op schoot, om te zien of er ook plaatsjes worden aangedaan waar ik eerder geweest ben. Vooral de luchtopnamen uit de helikopter vind ik fascinerend. Kijken naar de Tour op tv biedt elk jaar weer een mooie gelegenheid om – met een glas witte wijn bij de hand – het Frankrijk van mijn jeugd weer terug te zien.