Ook gisteren nog viel er condoleance-post in de bus. Het begon begin vorige week met elke dag een stapel en gaandeweg werd het wat minder. Brieven en kaarten, meestal van mensen die ik goed ken, maar soms ook van mensen die ik nauwelijks ken of alleen op afstand. Er zitten ontroerende verhalen bij, herinneringen die ik soms zelf vergeten was.
Zo komt Marijke elke dag weer even tot leven in de woorden van anderen. Ik lees die brieven zorgvuldig en berg ze op in een grote doos. Ooit zal ik allemaal beantwoorden, maar nu nog even niet. Ik voel me er nog niet toe in staat. Dat geldt ook voor de mooie berichten die ik nog dagelijks in mijn mailbox en ook op facebook mag ontvangen.
Eén uitzondering wil ik alvast maken. Dat geldt voor bovenstaande foto die mij – vergezeld van een prachtige brief – werd toegestuurd door Janneke Hengst. Je ziet Marijke lachend met het glas in de hand. Om haar heen vier Friese kunstenaars. Dat zijn niet de eerste de besten. Van links naar rechts: Gerard Groenewoud, Catrienus Spinder, Ids Willemsma en Harmen Abma. Harmen is in 2007 overleden. Hij was zeer op Marijke gesteld en die sympathie was wederzijds.
Ik heb even moeten nadenken waar en wanneer deze foto is genomen. Volgens Janneke moet het in 1998 of 1999 zijn geweest, ergens in de Stellingwerven. Ik vermoed dat het bij de opening van de kunstmanifestatie In Verbelinge is geweest. Dat was in september 1999: een groot internationaal project waaraan ik twee jaar heb mogen werken. Zelf sta ik niet op de foto. Dat zou kunnen omdat er die middag vier bussen rondreden langs alle gerealiseerde kunstwerken. Marijke zat in een andere bus.
Ze lacht zoals altijd en zoals ze anderen ook vaak heeft doen lachen.