‘En dat is toch het laatste wat je verwacht in deze meest vreedzame omgeving die je in Friesland kunt vinden, direct onder de rook van Leeuwarden als een gigantisch poppenhuis van oude adel, waar het grind zo keurig is aangeharkt, het onkruid is gewied, de perken zijn gemaaid, de heggen gesnoeid en waar de tuin voor deze zomer voor even door de kunst overhoop wordt gehaald. Als de oude Camstra’s, Heringa’s, Eysinga’s en Popta’s ooit hadden kunnen bevroeden dat de huidige voogden deze idyllische buitenhof van rust en verpozing zo hadden laten verstoren, dan zouden ze zich alsnog omdraaien in hun adellijke graftombe. En toch zal dat niet gebeuren. Misschien is dat wel de grootste paradox van deze tentoonstelling.’
Met deze woorden besloot ik mijn openingswoord bij een beeldententoonstelling in de tuin van het Poptaslot in Marssum. ‘Paradox’ zo luidde het thema van deze tentoonstelling. Dat was acht jaar geleden, op 26 juni, de verjaardag van Marijke. Van de zomer was ik er weer, samen met Marijke. Ze reed in haar scootmobiel een rondje bij de ingang. Als een volleerd coureur. Ze was trots op haar scootmobiel. ‘Mijn automobiel,’ zo noemde ze hem. ‘Staat de wagen al voor? ‘vroeg ze ‘s ochtends telkens als het mooi weer was.
Zo hebben we deze zomer heel wat tochtjes gemaakt in de omgeving van Leeuwarden. Doorgaans eindigden die op een terras met voor haar een glas Aperol Spritz en voor mij een Belgisch biertje. Op 4 mei hadden we de scootmobiel gekocht bij het Hulpmiddelen Centrum in Leeuwarden. Hij had een bereik van 55 kilometer en reed 16 kilometer per uur, een mooie fietssnelheid. Aanvankelijk zag Marijke er erg tegen op, maar toen hij eenmaal in huis was, voelde ze zich de koning te rijk.
De eerste dagen stond ik doodsangsten uit als ik haar zag wegrijden. Ik kon ook moeilijk mijn mond houden als ze eenmaal reed. Pas op! Kijk uit! Maar dat was volstrekt overbodig. Ze reed alsof ze al jaren een rijbewijs voor een vrachtwagen had, zelfverzekerd en onverstoorbaar. Ook schepte zij er genoegen in om musea te testen op hun toegankelijkheid voor scootmobielen,
Zo zijn er bij het Princessehof een keer drie suppoosten op haar verzoek naar buiten moeten komen om een houten toegangstalud te installeren. Ze reed met volle vaart naar boven, mij in ontzetting achterlatend omdat ik het gekletter vreesde van een Ming-vaas die zij bij haar entree in het museum aan diggelen ging rijden….. Alles liep goed af gelukkig.
Gisteren heb ik het Hulpmiddelen Centrum gebeld. Ze komen de scootmobiel van de week ophalen. Hij komt in de verkoop als occasion. Er komt weer ruimte in de gang. Of beter gezegd: een leegte.