Deze foto is in december j.l, genomen. Eigenlijk zijn het twee foto’s die we van elkaar namen op een avond na de maaltijd. Ik wilde deze foto als nieuwjaarskaart gebruiken, maar Marijke vond dat niet goed. Na haar beroerte in oktober vorig jaar was ze erg kritisch op haar uiterlijk geworden. Ze zag daar meer in dan ik. Misschien had ze wel gelijk.

Sinds maandag ben ik bezig met het afhandelen van de administratieve rompslomp. Ik heb nooit geweten dat er zoveel komt kijken na een overlijden. De belangrijkste overheidsinstanties zijn al door de uitvaartvereniging ingelicht, maar dan volgt nog een hele reeks veranderingen die moet worden doorgevoerd. Renate heeft dat allemaal keurig in een schema gezet, dus ik hoef het alleen maar als een robot uit te voeren. En dat doe ik dan ook. Het geeft wat structuur aan deze dagen.

Wat ik vooral mis zijn de kleine dingen. Verstilde momenten van geluk. Het geeft een vreemd gevoel van verdriet en dankbaarheid. Gisteren was ik voor het eerst alleen bij de Estafette. Daar ben ik het afgelopen jaar samen met Marijke heel wat keren geweest. Eerst met de rolstoel, later met de scootmobiel. Zij zocht er naar mooi aardewerk, waar ze een goed oog voor had. Ik naar boekjes van Vestdijk die ik nog niet had. Vaak aten we er even een uitsmijter. Of anders wel bij Eethuis De Lorentz aan het Van Harinxmakanaal. Daar ben je in Leeuwarden aan het einde van de wereld.

’s Nachts sprokkel ik mijn uurtjes slaap bij elkaar. Wonderlijk genoeg droom ik dan niet van Marijke. Misschien denk ik overdag al teveel aan haar om daar in mijn dromen nog ruimte voor over te hebben. Ze is ook nog lang niet weg uit mijn hoofd, al weet ik deep down dat ik haar ooit zal moeten laten gaan. Alle vezels van mijn lijf lijken zich tegen die gedachte te verzetten. Maar het verstand weet beter. Het hoofd en het hart…. dat waren wij altijd samen. Gescheiden zijn we het nog steeds.