Het moet een jaar of vier geleden zijn geweest, in Restaurant Sems aan het Gouveneursplein in Leeuwarden. Marijke hield van uit eten. De wijn werd door haar met zorg gekozen, en met nog meer zorg werd hij voorgeproefd. Niet zelden bouwde zij tijdens de maaltijd een bijzondere relatie op met de ober. Met een kwinkslag wist ze meestal direct het ijs te breken. In Amsterdam is het ons een keer overkomen dat we in een Italiaans restaurant twee avonden achter elkaar een gratis glas cognac kregen aangebeden. Ze zei rechtuit wat ze dacht en doorgaans vielen die woorden in zeer goede aarde.

Toch kon ze ook dingen zeggen die mensen zich nog jaren later wisten te herinneren. Een opmerking van haar kon ontploffen als een atoombom. In het begin had ik daar wel eens moeite mee. Ik was van huis uit eerder geremd op het verlegene af.

Terwijl ik dit schrijf wordt er gebeld……

Het is de buurman. Hij heeft een fles wijn bij zich en een blik bierworstjes uit Frankfurt. Alfred Strucki had het eergisteravond bij hem afgegeven, toen ik niet thuis was. De wijn is een Bordeaux: Chateau de Bon Ami. De lievelingswijn van Marijke. Alfred kwam net terug van de Frankfurter Buchmesse, zo had hij gezegd. Vandaar die worstjes.

Een mooi gebaar. Ik werd er even stil van.

Toen ik thuis kwam eergisteren vond ik in mijn mailbox van facebook een condoleance-bericht van Jacco de Boer met daarin de volgende anekdote:.

‘Graag wil ik je een anekdote vertellen die me altijd te binnenschiet als het over je vrouw gaat. Je weet nog dat Stucki een opleving had rondom Kunst Und Träne. Hij heeft toen een groot bord opgehangen voor Keunstwurk met uitzicht op het gymnasium, met daarop zijn K.U.T. Dit zorgde vrijwel meteen voor controverse. Ik werkte nog bij de Omrop en had dit zeg maar in mijn dossier, dus ik spoedde mij erheen. Toen ik voorbijgangers en ook Alfred interviewde was Marijke daar ook steeds. Bij elk gesprek schuifelde ze lawaaierig met haar voeten en deed instemmend gemompel na met verschillende stemmetjes als men voor Alfred’s project was. Tegenstanders ook op achtergrondgeluid rekenen, maar dan afkeurend. Als ware er een echte oploop met allemaal types die vooral vonden dat het moest blijven hangen. Ter plekke voerde ze eigenlijk een hoorspel op zodat het de luisteraars zou beïnvloeden, ze wou absoluut dat het bleef hangen. Ik vond het een geweldige ervaring en liet haar vooral begaan. Wanneer ik haar of jullie zag lopen moest ik hier altijd aan denken. Als ik in gezelschap was en dit gebeurde dan vertelde ik vrijwel altijd direct de anekdote. Dat zal ik blijven doen. Ik ben bang dat de opname niet bewaard is gebleven, maar als je wilt kan ik er wel eens achteraan.’

Ik had dit blog met dit citaat willen eindigen. Maar de wijn en de worstjes van Alfred kwamen er plotseling tussendoor. Vreemd, dit soort coïncidenties. Het gebeurt me de laatste dagen meer. De dingen gebeuren en ik laat ze gebeuren.