Marijke met Teigetje en Woelrat, 2010
Gisteren heb ik gezocht naar het boekje Niet meer dan een ademtocht van Anne Philipe. Het gaat over het overlijden van de Franse acteur Gérard Philipe verteld door zijn echtgenote. Ik las het eind jaren zestig en was onder de indruk. Ik kan het nergens meer vinden. Lezen gaat ook moeizaam nog. Mijn gedachten dwalen voortdurend af. De beelden van de laatste weken spoken nog door mijn hoofd.
De bezoeken aan het ziekenhuis tweemaal daags. Het was warm buiten. In de hal van het MCL deelde men zelfs flesjes water uit aan de bezoekers. Hoe vaak maak je dat mee, warme dagen in september. Heel wat keren zijn we met de rolstoel naar buiten gegaan. We zaten dan op een bankje, pratend over gewone dingen. Niets bijzonders. Vaak aten we daar even een ijsje.
Op een keer vroeg Marijke:
‘Hoe zou het voor jou zijn als ik er niet meer was?’
‘Daar wil ik het niet over hebben,’ zei ik.
Bij aankomst in het ziekenhuis staat op een lange strook beton die de entree verbindt met een bushokje een tekst te lezen. Het is een kunstwerk van Hendrik-Jan Hunneman.
‘I want to tell you all the things I haven’t told you before.’
Die woorden stoorden mij, elke keer dat ik er langs liep. Ze suggereren dat alle mensen die in een ziekenhuis afscheid gaan nemen van een geliefde iets gaan zeggen wat ze nooit eerder hebben gezegd. Alsof ze iets moeten opbiechten. Een geheim. Iets wat nooit gezegd kon worden.
Die ervaring heb ik niet. Marijke en ik hadden alles al lang gezegd wat gezegd moest worden. Geheimen, hoe pijnlijk ook, waren er niet meer.
Er was alleen maar de zon. En een paar woorden die we nog wisselden.