Marijke in 1969

‘De buurt van je jeugd is het Rome van je leven’. Dat schreef ooit Bertus Aafjes. Ook hij werd – net als ik – in Amsterdam Oost geboren, niet ver van de Pythagorasstraat, waar Marijke woonde in de jaren zestig. Bovenstaande foto is in de Pythagorasstraat genomen, vlak bij haar ouderlijk huis. Ik woonde toen een paar straten verderop, in de Johannes van der Waalsstraat. Ik zag Marijke voor het eerst op een verjaardagsfeestje van Colette Girard die ook in de Pythagorassstraat woonde. Dat was eind juni ’69. Zij was 18. Ik 21.

Voor mij was ze destijds volledig onbereikbaar. Ze was trots, onaantastbaar en bovendien begaafd met een scherpe tong. De castrerende opmerking was haar handelsmerk. Ze was een wilde meid. Mij vond vond ze ook maar een slome duikelaar, zoals ze me later wel eens vertelde. Toch hebben we die avond heel even met elkaar gesproken. Ze vroeg aan mij van welke muziek ik hield. Ik noemde toen Joni Mitchell.

‘O die.’ zei Marijke en ze deed alsof ze de naam goed kende. Bluffen kon ze goed. Toch wist ze van muziek veel meer dan ik. Ze had een bijzondere platencollectie destijds en kende zowat alle discotheken van Amsterdam. Ze kwam vaak in Fantasio en Paradiso, ging om met Provo’s en Kabouters, rookte marihuana, slikte af en toe LSD en deed ondertussen alles wat God verboden had.

Twee jaar later pas, in augustus 1971, raakte het aan tussen ons. Het was geen liefde op het eerste gezicht. Maar het tweede gezicht was er niet minder om. Ik had nauwelijks ervaring in de liefde. Zij had wat dat betreft al een heel leven achter zich. Als nachtvlinder in the sixties. Geen ‘dedicated follower of fashion’. Eerder een eigenzinnige trendsetter. Ze was het mooiste meisje van de buurt. En toch ook… ’the girl next door’.

De laatste jaren hebben we nooit overwogen om weer terug te keren naar ‘het Rome van ons leven’. Nu is alles veranderd. Het is nog vroeg, maar ik begin er anders over te denken.