Gisterochtend op de fiets naar Ids. Over het smalle pad langs de Zwette, waar ik van de zomer nog vaak met Marijke gereden heb. Ids had de koffie klaar met zelfgebakken cake. We spraken over zijn grote beeld dat nu nog voor zijn atelier staat en dat deze maand geplaatst wordt bij de Centrale As nabij Burgum.

Ids kon niet bij de uitvaart van Marijke aanwezig zijn omdat die dag de fundering van zijn beeld werd geplaatst. Het toeval wilde dat wij de volgende dag elkaar tegenkwamen in Beetsterzwaag, zomaar in the middle of nowhere.

Ik ken Ids al zolang ik in Friesland woon, 39 jaar inmiddels. We spraken over toeval dat geen toeval kan zijn. In de tijd dat ik nog werkte belde Ids mij nog al eens. Altijd weer gebeurde hetzelfde. Ik wist dat hij het was voordat ik de telefoon opnam. Ids had vaak dezelfde ervaring met mij.

We spraken gisteren ook over Gunnar Daan die zondag j.l. overleed en die een groot bewonderaar was van het werk van Ids. We spraken over de directeur van het Fries Museum die onlangs bij hem op atelierbezoek was. Ids las mij een gedeelte voor uit de tekst van een lezing die hij binnenkort op uitnodiging van ARK Fryslân zal houden in Drachten. Onderwerp: De kleur van Friesland.

We spraken over de kunst, over het leven en ook over de dood die in het oeuvre van Ids een belangrijk thema vormt. We spraken over zijn poëzie die vaak wordt onderschat. Het toeval wil dat Ids ooit een gedicht schreef dat precies weergeeft wat er onlangs gebeurde :

de begraffenis

de klokken liede tsjin inoar yn
de stoet set him yn beweging
de earste peal wurdt slein
de deade wurdt begroeven 
de klokken ferstomme
de heimasine giet troch
de klokken liede
de stoet ferlit it hof
de heimasine giet troch