Twee foto’s van Marijke uit 1988. Ik weet niet welke de mooiste is, dus laat ik ze maar allebei zien. Ze zijn waarschijnlijk in het holst van de nacht gemaakt. Gisteren vond ik haar oude agenda’s terug, ook die van 1988. De kinderen waren nog klein, maar Marijke had een druk sociaal leven dat jaar.

In 1988 zat ze in het bestuur van de jeugdtheatergroep Finnisj, was ze als ouder zeer actief bij de basisschool Olde Nije en bezocht de bijeenkomsten van de Klivia-club, een gezelschap van feministisch georiënteerde vrouwen in de kunst. En dat alles terwijl de gezondheid van haar vader steeds meer te wensen overliet. Een half jaar later zou hij nog een paar maanden bij ons komen inwonen voordat hij in een verzorgingstehuis werd opgenomen.

Eind jaren tachtig was een onstuimige periode voor ons beiden. In onze relatie stormde het met windkracht tien. We konden elkaar vlijmscherp de waarheid zeggen en daar was nog al eens reden toe. Marijke was dan een furie, een feeks. Ze had een groot hart, maar ook met een groot vermogen tot woede.

Maar ze kon heel goed doorzakken tot in de kleine uurtjes. Ons huis was de zoete inval in die tijd. Als het mij wel eens teveel werd, ging zij nog uren door. ‘Lady of the night’, zo werd ze destijds door menigeen genoemd. Ze had geen rust tot de laatste druppel was gedronken. De laatste lach. De laatste traan…

De nacht was voor haar de tijd van de waarheid. Als ik depressief was, was zij de rust zelve, een baken van kalmte en vastberadenheid. Maar o wee als ik weer eens manisch werd, en ook dat gebeurde wel eens in die tijd. Ze heeft me een keer met een glazen colafles op mijn kop geslagen. Dat deed behoorlijk zeer, maar ik was wel weer eventjes rustig.

Ook gooide ze me ‘s nachts wel eens het huis uit. Dan dwaalde ik urenlang door de stad of ging ik even op mijn werk slapen tot zij weer rustig was. Na de donder en bliksem daalde er altijd een hele mooi stilte neer. We hielden samen van die stilte. De liefde is het mooist als het onweer is geweken.

In 1988 hebben we de muren van onze huiskamers oranje geschilderd. Die kleur paste wel bij het pathos van die dagen. Ik weet nog goed dat we een keer knallende ruzie kregen terwijl ik aan het schilderen was. Marijke pakte de kwast, doopte hem in een pot zwarte verf en schilderde in grote letters op de muur: LUL !!!

Ik heb uren werk gehad om die letters weg te krijgen Bij elke verflaag schenen zij er weer doorheen. Soms als ik op een avond een glas teveel op heb, meen ik die letters nog wel eens voor mijn ogen te zien opdoemen….

LUL !!!

Maar dan neem ik er nog een en verdwijnen ze weer. In de stilte van de nacht…