Het eerste boek dat Marijke en ik samen kochten was In de ban in de ring van Tolkien. In feite waren het drie boeken, drie delen in de Prisma-reeks. Ik heb ze nog altijd bewaard. We lazen ze samen. Dat was nog een heel gedoe, want ik moest wachten tot zij het eerste deel uit had. Het was in 1971, kort nadat we elkaar leerden kennen

Marijke las vooral griezelverhalen in die tijd, maar ook sprookjes. Samen gingen we ook vaak naar griezelfilms. Over Dracula en vampieren, dat soort werk. Meestal zagen we die in de Bio, de buurtbioscoop aan de Middenweg. Dat was bij mij om de hoek, want ik had destijds een kamer in de Wakkerstraat.

Die films waren meestal niet om aan te zien. Ik herinner mij een draak van een film waarin iedere keer als het griezelig zou worden, iemand riep: ‘I’s full moon!’ Dat zeiden we nog vaak tegen elkaar, als we ’s nachts de volle maan zagen, hand in hand lopend over de Middenweg: ’It’s full moon!’

We kenden elkaar nog geen drie weken of Marijke wilde al ringen hebben. Die hebben we laten aanmeten bij een boetiekje op de Ringdijk. L’Abeille heette dat toen. We moesten nog een week wachten, want ze werden op maat gemaakt. Twee ringen van Mexicaans zilver. Op een bankje in het Oosterpark hebben we ze bij elkaar omgedaan.

De ene ring heb ik nog om. De andere ligt in een stenen potje op de schoorsteen, dat ik ooit in Kopenhagen als cadeau voor mijn moeder heb gekocht. Mijn moeder werd weduwe toen ze 61 was. Sindsdien droeg ze ook mijn vaders ring die ze na zijn dood had laten inkorten. Gisteren bedacht ik dat ik de ring van Marijke maar eens wat wijder moet laten maken.

Misschien dat ik dan net als zij onzichtbaar kan worden.