Gisteren vond ik een doos met rapporten terug, waaronder Marijke’s rapport van de lagere school. Van 1957 tot 1963 zat ze op de Sint Jacobusbusscholen in de Banstraat in Amsterdam Zuid. Het was van oorsprong een nonnenschool. Haar ouders woonden destijds in de Bilderdijkstraat. Om naar school te komen moest ze een stukje lopen door het Vondelpark.

Misschien ben ik haar daar wel eens tegengekomen, want van 1954 zat 1960 zat ik op Peetersschool in de Richard Holstraat, niet ver daar vandaan. Voor het schoolzwemmen in het AMVJ-bad liepen we altijd met de hele klas door het Vondelpark.

In 1963 kwam het gebouw van de Sint Jacobusscholen leeg te staan. Marijke heeft toen eerst nog even in de Pieter de Hooghstraat op school gezeten, tegenover het Ignatiuscollege, waar ik destijds bij de paters in de schoolbanken zat. Het toeval wil dat het Ignatiuscollege vanaf april 1964 werd verbouwd en een groot deel van de school verhuisde naar het leegstaande pand in de Banstraat.

Zo heb ik waarschijnlijk toch in hetzelfde lokaal gezeten als Marijke. Haar klassenfoto van de tweede klas heb ik nog getoond in het programma De straten van Amsterdam op 12 maart j.l. Bovenstaande foto is daar een detail van. Heel Amsterdam heeft tijdens die uitzending Marijke nog even als kind kunnen zien.

Op school moet Marijke aanvankelijk een vrolijk en oplettend kind zijn geweest. Ze had goede cijfers, gemiddeld zeven en acht, en voor godsdienst zelfs steevast een negen. Dat heb ik nooit achter haar gezocht. Toen haar ouders later verhuisden naar de Watergraafsmeer, werd dat een stuk minder. Ze kwam weer bij de nonnen terecht, nu op de Mulo op het Linnaeushof. Daar werd ze balorig en zelfs opstandig. In die tijd werd ze keer op keer uit de klas gestuurd.

Het was toen wel een gemengde school, met jongens dus. Een keer, toen ze ’s ochtends te laat was vroeg een non: ‘Wat was er nou weer aan de hand?’ ‘Dat kan ik u nu niet zeggen,’ antwoordde Marijke. ‘Ik moet het weten!’ brieste de non. Waarop Marijke riep: ’Ik ben ongesteld!’ En wederom moest ze de klas verlaten.

Ook heeft ze een keer tijdens het vrij kwartier een van de meest gehate nonnen een duivenveer achterin haar kap gestoken. Als een indiaan begon die aan haar les. De klas gierde van de lach. De non kreeg het door en er was maar één conclusie mogelijk: ‘Marijke, eruit !!!!

Op zijn zachtst gezegd kun je stellen dat de nonnen haar niet begrepen hebben.