Van een nieuw avontuur droomde ik,
een verre vriend die me ergens mee naar toe zou nemen.
En tegelijk waakte ik nauwgezet over de gecastreerde kater
die mij door mijn dochter in bewaring was gegeven.
Ik maakte met hem lange wandelingen op de zeedijk,
waar ik luisterde naar de stemmen in de winter.
Het waren de stemmen van dode dichters.
Niet zelden moest ik de verleiding weerstaan
om op de vloedlijn te gaan lopen,
precies op de grens tussen land en water,
met links de golven en rechts de keien van basalt.
Het was winter, jazeker,
maar het zou voorjaar worden.
Dat zeiden de stemmen.
Ik hoorde ze fluisteren, luider en luider.
