Het is 8 maart 1960. Bij ons thuis werd een feestje gevierd. Mijn vader werkte die dag 40 jaar bij de PTT. Dat jubileum werd gevierd met een receptie aan huis waarbij alle collega’s van mijn vader aanwezig waren. Er kwamen ook collega’s en bekenden uit het hele land op mijn vader te feliciteren. Op bovenstaande foto zit ik in het midden tussen mijn vader en moeder. Ik was toen twaalf jaar oud. Links staat mijn zus Cornelie . Achter mijn vader staat mijn jongste zus Trees, en links naast haar Lucie. Mijn oudste zus Mariet staat niet op de foto. Waarschijnlijk heeft zij de foto genomen.

Die dag kreeg mijn vader een koninklijke onderscheiding: de gouden medaille in de Orde van Oranje Nassau. Dat kreeg je algauw als je als ambtenaar veertig jaar lang bij de zaak had gewerkt. Mijn vader was er wel heel trots op, vooral omdat het een gouden medaille was en geen bronzen, zoals mijn grootvader kreeg toen hij veertig jaar postkantoorhouder was in Bakhuizen. Die gouden medaille heeft bij ons thuis nog jarenlang in de sokkenla van de linnenkast gelegen. Officieel moet je zo’n stukje edelmetaal terugsturen na het overlijden, maar mijn moeder heeft dat niet gedaan. Ik denk dat zij van mening was dat zij zelf ook recht had op dat lintje. En terecht.

Naast deze koninklijke onderscheiding kreeg mijn vader die dag een horloge cadeau. Achterop stond een inscriptie: 1920-6/3-1960. Ik heb dat horloge geërfd en jarenlang zorgvuldig bewaard. Bijzonder was de datum-aanduiding. Dat was nieuw in die tijd. De datum is ooit stil blijven staan op de eerste van de maand. De wijzers geven 12 minuten voor 9 aan.

Zo’n vijf jaar geleden gaf ik dit horloge aan mijn zus Lucie. Zij was de lievelingsdochter van mijn vader en zelf was ze altijd erg gesteld op hem geweest. Mijn zus werd wat vergeetachtig en dit horloge betekende veel voor haar. Niet lang daarna werd zij – vanwege Alzheimer – opgenomen in een verpleeghuis. Daar is ze twee jaar geleden overleden. Na haar overlijden bleek dat het horloge was zoekgeraakt. Waarschijnlijk was mijn zus uiteindelijk zelf vergeten dat het van mijn vader is geweest.

Gisteren werd ik benaderd door Onno Lakeman van Omroep MAX. Hij was op mijn site terechtgekomen en had daar iets gelezen over dit horloge van mijn vader. Onno Lakeman is journalist van MAX magazine (het omroepblad van omroep MAX) en verzorgt de rubriek “Dierbaarste Bezit”. Hij vroeg me of ik het leuk zou vinden om ter ere van Vaderdag iets te vertellen over de band die ik had met mijn vader. Dan zouden ze daar aandacht aan besteden in deze rubriek. Om me een idee te geven stuurde mij de links van een paar voorbeelden van eerdere edities (hier, hier en hier).

Ik heb Onno uitgelegd hoe het horloge van mijn vader is zoekgeraakt. Hij probeerde me nog over te halen om op een andere wijze iets over mijn vader te vertellen, bijvoorbeeld naar aanleiding van een foto. Maar dat leek me toch wat ingewikkeld. Mijn relatie met mijn vader was ook niet zodanig, dat ik daar over de telefoon in een paar woorden iets zinnigs over kan zeggen. Niet dat ik niet van mijn vader heb gehouden, integendeel. Maar hij was niet wat je noemt ‘een makkelijke man’… ‘Als ik maar niet zo word als jij!’ Dat heb ik als kind vaak gedacht.

Vergeefs, vrees ik.