Vrijdag fietste ik vanuit het Centraal Station in Amsterdam via Diemen richting de trouwlocatie aan de Provincaleweg in de buurt van Driemond. Onderweg kon ik het niet laten om even door de buurt te gaan waar ik geboren en getogen ben. Ik zag mijn ouderlijk huis aan de Johannes van der Waalsstraat nummer 33. Achter de halfgesloten gordijnen is daar nog altijd alleen maar een geheimzinnige halfduistere ruimte. Op de vensterbank in de erker staat een plant die zo te zien al jaren geen water meer heeft gehad. Zouden er nog wel mensen wonen? zo vroeg ik me af. A.J. Oosterbaan staat op het naamplaatje, maar nog altijd durf ik niet aan te bellen.

Even verderop hield ik stil op de hoek van de Radioweg en maakte bovenstaande selfie. Achter mijn hoofd is een bronzen beeld te zien dat daar in 1962 verrees. Het is een knielende naakte vrouw die een duif los laat. Het moest ‘Vrede’ verbeelden. Dat is in de buurt destijds niet onopgemerkt gebleven. Vrede of niet, zoveel naaktheid in één keer was voor velen iets teveel van het goede. Twee keer per jaar kreeg het beeld dan ook een wit geschilderde beha aangemeten. Met luilak, dat op de zaterdag voor Pinksteren werd gevierd, en in de nacht van oud en nieuw.The girl next door, zo noemden we haar.

De Radioweg loopt nog altijd helemaal door tot aan de Ringdijk aan de rand van Diemen. Eind jaren vijftig werd het weiland tussen de Johannes van der Waalsstraat en de Kruislaan volgebouwd met flatwoningen. Vijf jaar lang heb ik als jongen in één grote bouwplaats kunnen spelen, tussen achtergelaten betonmolens, kuipen met ongebluste kalk, opgestapelde kozijnen en bakstenen. En niet te vergeten, asbest, want daar werd toen niet zuinig mee omgesprongen. Het geluid van de heimachines dreunt nog altijd na in mijn kop: kaboem…kaboem…kaboem… het geluid van de wederopbouw

Er werd een huishoudschool gebouwd, de Hadewychschool. Daar is Marijke nog op school geweest, maar toen kende ik haar nog niet. Marijke woonde aan de aan de ander kant van de Radiowieg in de Pythagorastraat. Dat was ‘over het Galli’, zoals we als kind het Galileïplantsoen noemden. Niet ver weg dus. Voor mij werd Marijke…. the girl next door.

Alles op de Radioweg is nog hetzelfde als het ooit is gewest. Alleen de bomen zijn nu tot hoog in de hemel gegroeid. Het ‘beeld van de vrede’ staat er nu al 55 jaar. Het is hier stil om me heen. Het geluid van de wederopbouw hoor je niet meer.