Marijke in 1966
In de jaren zestig hebben Marijke en ik onze puberjaren in de Watergraafsmeer beleefd. We woonden slechts een paar honderd meter van elkaar af, maar we kenden elkaar toen nog niet. Zij woonde op een bovenwoning in de Pythagorasstaat. Ik op een bovenwoning in de Johannes van Waalssstraat. Onze kamertjes leken sterk op elkaar. Er kon amper een bed in, een stoel en een klein tafeltje. Dat was het, meer niet. Maar het was wel ons eigen domein.
Op een gegeven moment heeft Marijke de muren van haar kamertje groen geschilderd. Ik koos uiteindelijk voor zwart. Marijke ging wierrookstaafjes branden. Ik brandde wel eens een kaarsje. Zij had foto’s van popgroepen aan de muur. Ik had met sjablonen van kistletters twee citaten op de muur geschilderd. De ene was van Jezus Christus: ‘Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld’. De andere was van Albert van Camus: ‘Heel mijn koninkrijk is van deze wereld.’ Dat was wat het spanningsveld waarin ik toen leefde.
In dat spanningsveld leef ik nog steeds. Het zat ook tussen Marijke en mij. Waar ik mij vaak door mijn emoties liet meeslepen, bleef zij de nuchterheid zelve. Waar ik met mijn hoofd in de wolken liep, bleef zij met haar voeten op aarde.
Marijke keek vaak met nostalgische gevoelen terug op die tijd dat ze alleen op haar kamertje zat. Ze draaide daar haar plaatjes, haakte haar hesjes en overgooiers, maakte van kralen de mooiste sieraden en voelde zich nooit alleen in haar alleen zijn. Ik had hetzelfde gevoel destijds.
Tijdens het avondeten draai ik nu weer de platen die ik in die tijd ook beluisterde. Dat zijn vooral Franse chansons. Ook ik was nooit alleen in mijn alleen zijn. Misschien was dat wel het diepste geheim dat Marijke en ik met elkaar deelden. Eenzaamheid bestaat niet als je jezelf nooit alleen voelt, ook al ben je alleen.
Non, non… je ne suis jamais seul avec ma solitide…