Op een poëzieavond in De Bres in Leeuwarden, zo’n tien jaar geleden, heb ik onderstaand gedicht voorgedragen. In een mallotige bui had ik het ooit eens geschreven. Ik heb in mezelf nooit een dichter kunnen ontdekken. Ik ben niet zo poëtisch. En Leeuwarden is ook niet een stad waar je poëtisch van wordt. Om over Friesland maar te zwijgen.

Dichten is ook niet zo moeilijk. Je moet gewoon wat woordjes achter elkaar zetten, zodanig dat ze af en toe op elkaar rijmen. Of niet. Poëzie is in de wilde weg wat op papier zetten. Achteraf merk je dan dat het poëzie is. Of niet. Eerlijk gezegd heb ik deze vorm van kunst nooit echt serieus kunnen nemen. Maar dat kan ook aan mij liggen. Of niet. Poëzie is als de Friese wind. En als de Heilige Geest. Hij waait waarheen hij wil.

***

het is een rare uithoek waar we hier in leven
mensen sturen brieven in gebruikte enveloppen
nieuws is heilig, men gelooft de krantenkoppen
gezag is hier gezag en ús is nog met ús verweven

er ligt een vreemde sluier van onzichtbare relaties
over dit trage, lage land, een waas die niemand ziet
het geheim van Friesland is: je speelt hier altijd quitte
tenminste, als je meedoet in het spel van machinaties

alles draait hier in ‘t rond, je hebt samen je belangen
wie ‘t hoofd opricht moet niet te ver zijn nek uitsteken
de vos kan altijd nog, zo hij dat wil, de passie preken
je komt elkaar weer tegen, barbertje moet hangen

roddel, achterklap, men leeft hier van het gerucht
laat nooit een scheet voor je hem eerst zelf goed
hebt geroken; het is nooit goed hier wat je doet
mijn vriend de Friese wind is frisse lucht

***