Gisteren was ik geveld door de griep. Elk jaar na de griepprik krijg ik de griep. Zoiets heet het paard achter de wagen spannen. Hoe dan ook, het leek me verstandig om maar eens een dagje het bed te houden. Zo kon ik dan eindelijk het boek Aanval op de natiestaat van Thierry Baudet uitlezen. Op bed met Baudet. Geen slecht boek, dat wel. Hoewel, soms wat wijdlopig. Onlangs las ik zijn boek Oikofobie dat veel beknopter en ook overtuigender is, vind ik. Oikofobie verscheen in 2012 en De aanval op de natiestaat in 2017.

Vreemd is dat Baudet hele hoofdstukken uit Oikofobie haast letterlijk heeft overgenomen in zijn nieuwe boek. Als lezer voel je dan een beetje bekocht. Het gaat om de hoofdstukken over de supranationale organisaties. Soms is er wat tekst aan toegevoegd, maar niet veel. De doublures worden ook niet vermeld in een verantwoording aan het slot. Zelfplagiaat heet zoiets. Niet zo netjes voor een auteur,

Soms is zelfplagiaat haast niet te vermijden. Zelf kwam ik voor het dilemma te staan bij mijn boek over Gerard Reve, Modernisme in Lourdes, dat in 2013 uitkwam. Mijn bijdrage aan het boek Tegen de tijdgeest, terugzien op een psychose, dat twee jaar eerder verscheen, maakte aanvankelijk deel uit van het manuscript van mijn Reve-boek. Ik moest mij daarna in allerlei bochten wringen om niet in doublures te vervallen. Waar dit niet te vermijden was, heb ik dat keurig verantwoord aan het slot. En ook in mijn boek De Fries die in de toekomst sprong heb ik in de verantwoording vermeld welke hoofdstukken eerder als artikel in een tijdschrift zijn verschenen.

Hoe dan ook, ik ben nu wel een beetje klaar met Thierry Baudet. Om vijf uur ’s middags ben ik weer opgestaan en heb het bed opgemaakt met schone lakens. Toch blijf ik het vreemd vinden dat je in Friesland zo weinig over Thierry Baudet hoort. Veel van zijn ideeën over het nieuwe Europa en de EU staan haaks op de propaganda-bla-bla die in de kringen van de manifestatie Lwd 2018 de ronde doen.

Hoewel je in Baudets pleidooi voor een ‘multicultureel nationalisme’ ook wel een parallel kunt zien met het motto ‘iepen mienskip’ van Lwd 2018. Deze ideologisch geïnspireerde manifestatie is politiek gezien eerder rechts dan links. Hoewel, rechts en links ontlopen elkaar niet zoveel vandaag de dag. De globalisering heeft de polarisering in het politieke spectrum totaal overhoop gegooid. Populisme en uiterst links raken elkaar als het om de Europese eenwording gaat. Wij zijn verweesd, maar dat zei Pim Fortuyn al.

Al met heb ik door deze twee boeken van Thierry Baudet wel wat meer begrip gekregen voor de huidige kritiek op de EU en de Europese eenwording. Niet dat ik nu bekeerd ben tot anti-Europeaan. Ik zal nooit op zijn partij stemmen, net zo min als ik al jaren niet meer op de SP stem, vanwege hun kwalijke visie op de EU. Ik voel me meer Europeaan dan Fries. En zelfs meer Europeaan dan Nederlander. Hoewel, eerlijk gezegd heb ik eigenlijk niets met dat hele begrip ‘identiteit’. Ik ben een verwaaid nest. Alles vliegt bij mij in en uit. Ik ben een hotel. Ik ben een mens, die Huub Mous heet, en dan pas……whatever.

Als je ooit katholiek bent geweest, dan heb je wat identiteit betreft zo’n beetje alles wel gehad. Ik begrijp ook niet waarom Thierry Baudet zo weinig aandacht besteedt aan het post-religieuze karakter van de hedendaagse identiteitspolitiek. Identiteit is een nieuwe religie geworden. Identiteit is het substituut voor de dood van God. Maar dat het verdwijnen van de natiestaat een gevaar inhoudt voor de democratie. Tja… daar moet ik hem wel een beetje gelijk in geven. Thierry Baudet heeft een punt zogezegd. Zelf verwoordt hij dit gevaar als volgt:

Het belangrijkste punt dat ik maak in dit boek is dat de democratische rechtsstaat een natiestaat veronderstelt. Door de 
huidige aanval op de natiestaat ondermijnen de Europese landen dus die democratische rechtsstaat. Supranationalisme en
 multiculturalisme zijn onverenigbaar met de democratische rechtsstaat omdat ze de overkoepelende loyaliteit en de uiteindelijke, centrale besluitvormingsmacht ondermijnen. We hebben grenzen nodig, want precies zoals Paul Scheffer het stelt: zonder ‘wij’ gaat het niet.

(Zie ook mijn blog: Thierry Baudet en het Friese modernisme )