(foto: Huis aan Huis)

Estafette gaat op de nieuwe locatie een ‘conceptstore’ in de vorm van een ‘recycle boulevard’ creëren. Dit betekent een unieke en inspirerende plek waar naast kringloopliefhebbers ook ondernemers, studenten en andere innovators met hart voor duurzame en innovatieve recycle-initiatieven elkaar kunnen vinden. De ‘recycle boulevard’ past binnen het nieuwe concept van Omrin om haar kringloopwinkels in te richten tot ruime en moderne multifunctionele omgevingen.

Dit las ik vorige week in in de buurtkrant Huis aan Huis. Het zijn de wervende zinnen waarmee Omrin haar nieuwe recycle-boulevard in Leeuwarden aankondigde: inmiddels de grootste kringlooopwinkel van het land. De taal van de transitie-managers heeft de kringloopwinkels bereikt. Gisteren ben ik er met Renate en Rikkert een kijkje gaan nemen. Ik was niet de enige die op dat idee was gekomen. Het zag er zwart van de mensen. Als je iets wilde kopen stond je een kwartier in de rij bij de kassa. Maar dan had je ook wat. Er waren mensen bij die een hele kar hadden volgeladen.

Ik trof de altijd fleurige Anneke Douma, die zou gaan optreden op het centrale podium van deze nieuwe Boulevard. Ze vertelde me dat ze het razend druk had en even later door moest naar het Zaailand, waar de PvdA-campagne met de altijd fleurige Lutz Jacobi op haar wachtte. Lutz, die toen ik haar ooit tegen het lijf liep, mij begroette met de historische woorden: “Ha daar hebben we Huub Cultuur!” Anneke en Lutz, het is een paar apart. Niet te stoppen die twee! Van de Kringloop naar het Zaailand. Een kleine stap voor Anneke, een grote sprong voor de PvdA.

Die partij, zo dacht ik bij mezelf, zou ook wel een transitiemanager kunnen gebruiken. Vorige keer heb ik er nog op op ze gestemd, maar meer uit mededogen dan uit overtuiging. Toch kan ik niet anders zeggen: Anneke en Lutz, het zijn twee zonnetjes in huis. Twee stralende vocalisten met een vuurrood hart. Afijn, wie was er niet, gisteren in de Estafette Boulevard. Vele bekende gezichten trokken aan mij voorbij. De jaren dat mensen zich geneerden wanneer ze betrapt werden in een kringloopwinkel liggen inmiddels ver achter ons.

Zelf ben ik een liefhebber van het eerste uur. Een hele kast boeken heb ik vanuit dit soort kringloopwinkels bij elkaar vergaard, waaronder het verzamelde werk van Jung, Vestdijk, Slauerhoff… noem maar op, maar daarnaast ook elektrische apparaten, heiligenbeelden, grammofoonplaten, kitsch-parafernalia uit de souvenir-industrie, glas uit Murano, keramiek van Plateel, complete jaargangen van De Katholieke Illustratie, niervormige bijzettafeltjes uit de jaren vijftig, een ingelijst Lourdes-tafereel dat van binnenuit licht geeft, Verkade-albums en andere boeken met plakplaatsjes zoals Van Zee tot Zee van Captain Grant met alle oceaanstomers van weleer, gedenkborden van huwelijken en jubilea binnen het Koninklijk Huis, een drinkbeker ter herinnering aan het huwelijk van Pins Charles en Lady Diana, een twintigdelige reeks met alle pauselijke decreten en encyclieken, een fotoalbum uit de jaren twintig met vakantiekiekjes van een reisje langs de Rijn, alle naoorlogse jaarboeken van het Keesings Historisch Archief, opgeprikte vlinders en insecten in een lijstje, een opgezette kop van een bok voor aan de muur boven de schoorsteen, limonadeglazen met blote vrouwen erop, een wijwatervat… afijn, wat ik al niet aan bijzonderheden an andere goedbedoelde rotzooi mijn benarde veste heb binnengesleept.

Toen ik tien jaar geleden met vervroegd pensioen ging, heb ik een container voor mijn huis laten komen, om al die vergaarde troep in een keer weg te kunnen sodemieteren. Dit was wat je noemt puinruimen. Mijn huis dreigde compleet dicht te groeien en ik was rijp voor het tv-programma Mijn leven in puin. Inmiddels leven we een decennium later later en begint de troep zich in mijn huis weer aardig op te hopen.

Ach, waarom ook niet. Ik hou van een beetje rotzooi om me heen, en je kunt het altijd weer de deur uit doen. Transitie heet zoiets, de kringloop in het kwadraat. Loslaten is de kunst van het leven. Sterven is dat ook. Het leven zelf is een kringloop, een eeuwige cirkelgang. Ook mijn moeder zaliger was ooit een fleurig zonnetje in huis. ‘Schep vreugde in het leven,’ placht zij te pas en te onpas zeggen, ‘anders krijg je de mot in de maag.’