Marijke en Jurriaan

Onderstaande tekst verscheen precies een jaar geleden op mijn weblog. Facebook herinnerde mij hieraan. En terecht. Het leek me passend om deze tekst vandaag nog maar eens te herhalen.

***

Vandaag wordt Jurriaan 35. De eerste verjaardag zonder zijn moeder. Gisteren hebben we samen met Desi uit gegeten in de stad. We praatten over van alles, maar uiteraard ook over Marijke. Onderweg zei Jurriaan iets tussen neus en lippen over zijn afscheidswoord dat hij bij de uitvaart op 7 oktober j.l. mede namens Renate heeft uitgesproken. Ik mocht het best eens op mijn blog zetten. Bij deze dan:

De meesten van jullie zullen onze moeder kennen om haar directheid. Ik heb gehoord dat ze daarmee minstens 4 scheidingen heeft veroorzaakt doordat mensen opeens met zichzelf werden geconfronteerd. Ze kon met 1 opmerking direct in de ziel komen.

Maar nu willen wij bij een paar kleine dingetjes van mam stil staan om zo een andere kant van haar te laten zien.

Ze was altijd bezig met de tuin. Ze kon daarin uren plukken en planten. Ze keek vanuit haar vaste zitplek in de serre altijd over de tuin uit.

Ze las altijd thrillers en dat moesten de nieuwste boeken zijn. Ze reserveerde deze bij de bibliotheek en deze haalde Huub dan voor haar op.

Ze puzzelde graag. De hele tafel lag dan vol met duizenden stukjes. Er ligt nu nog 1 puzzel die bijna af is. Wij gaan deze dit weekend afmaken.

Ze werd steeds digitaler. Ze whatsappte met ons. Ze bekeek aanbiedingen en bestelde online. Speelde wordfeud en ruzzle met vriendinnen van Renate of onbekende mensen. En ze volgde alles wat er gebeurde in mijn vaders mailbox, blog of met zijn Facebookvrienden .

Ze had vaste TV rituelen. Ze keek graag emo-tv als spoorloos en memories. Maar ook het Journaal, Nieuwsuur en Pauw. Ze genoot van programma’s als Heel Holland Bakt en volgde elke krimi. Dit deed ze in laatste jaren met iPad op schoot. Als wij er waren keken we ook vaak een film samen en hadden zo echte TV-avonden. Daarna lange gesprekken tot diep in de nacht.

Ze belde Renate of mij regelmatig en we hoorden alles wat er speelde in de Friese culturele wereld of in de straat. Als ze weer ergens waren geweest kregen wij de hoogtepunten. Ze was ook altijd nieuwsgierig naar ons en haar nieuwe zonen Desi en Rikkert.

Het was altijd leuk om met haar naar een restaurant te gaan. Ze nam altijd de leiding waar we gingen zitten. Als de ober langs kwam met de wijn kon ze ook uitgebreid en spannend de wijn proeven.

Ze was creatief. Ze maakte vroeger sieraden en de laatste jaren kon ze allerlei creaties breien of haken. Ze maakte lelijke poefs weer mooi of maakte een trui voor haarzelf of een stropdas voor Rikkert.

Ze zette zich in voor anderen. Ze was jarenlangs vrijwilliger in het ziekenhuis en hielp ook veel mee op Huubs werk. Ze regelde de gehele administratie rondom de Elfstedenbrug. Op basisschool de Oldenije kenden alle kinderen haar van haakles, of anders wel van de schoolreisjes.

Ze was een echte Amsterdamse. In haar hart wilde ze daar eigenlijk nooit weg. Het is dan ook niet raar dat Renate en ik weer naar die regio zijn teruggekeerd.

Renate en ik willen afsluiten met 2 dankwoorden.

De eerste voor onze vader. In vroegere jaren was mam er altijd voor hem en dankzij haar is hij geworden wie hij is. In de laatste jaren waarin mijn moeder wat minder mobiel en vermoeider was, was hij er altijd voor haar. Jullie gingen veel samen op pad, jij op de fiets zij in haar eigen autootje. Bedankt dat je er altijd voor haar was!

Ten tweede natuurlijk mam zelf. Bedankt mam dat je ons alle ruimte gaf om te worden wie wij zijn. Wat voor keuzes we ook maakten, het belangrijkste was dat wij gelukkig zijn. Je was trots op ons en dat voelden we. Dankjewel!