Hier zit ik, spelend met mijn elektrische trein in de achterkamer van ons huis. Die kamer werd gebuikt als extra slaapkamer. Er stonden twee opklapbedden. Ik kreeg de trein in 1955, toen ik acht jaar was. Het merk was Fleischmann. Ik had liever Märklin gehad, net als mijn neef Anton in Hilversum. Maar mijn vader vond Fleischmann beter omdat het spoor twee geleiders had en niet drie zoals bij Märklin, waarbij de trein op wisselstroom reed. Fleischmann reed op gelijkstroom. Of omgekeerd, daar wil ik af wezen. Mijn vader wist alles van elektronica en hij was een perfectionist, vandaar. Er zit een rare vlek rechts onderin op de foto. Ik weet niet wat dat is. Is het de vinger van mijn vader voor de lens? Hoe dan ook, het bloemetjesgordijn van het opklapbed was diepgroen. Op de kastdeur hangt een verjaardagskalender. Bovenop het opklapbed staat een raar keramisch poppetje dat mijn zus Cornelie had gemaakt. De twee dingen, die rechts daarnaast staan, kan ik niet thuis brengen. Voor de schuifdeuren, die de afscheiding vormden met de voorkamer, hing een zwaar gordijn dat dicht is zo te zien.
Eigenlijk vond ik het maar een saaie trein want de rails zat vastgeschroefd op een houten tafelblad dat na afloop tegen de muur moest worden weggezet. Als je goed kijkt zie je boven aan de muur op de achtergrond twee haken waarachter de plank konden worden klemgezet. Het treintje kon één rondje maken, en één keer een afslag nemen bij een elektrische wissel. Op dat zijspoor kon je de wagons ook afkoppelen met een soort heveltje dat elektrisch werd aangestuurd. De trein kon vooruit rijden en achteruit in verschillende snelheden. Ik kan me niet herinneren dat ik er vaak mee gespeeld heb. Na tien minuten had je het wel gezien en moest de plank weer achter de haken.
Ik had graag wat meer rails en wissels gehad, maar dat is er nooit van gekomen. Waar die trein gebleven is, ik zou het niet weten. Dat wil zeggen, tot eerste kerstdag wist ik dat niet. Maar de kerstman hielp mij uit de droom…..
Mijn mooiste kerstcadeau dit jaar was een ingepakte doos waarin mijn Fleischmann-trein bleek te zitten. Na ruim een halve eeuw keerde hij naar mij terug. Mogelijk is het mijn neef Norbert geweest die deze doos per post verstuurd heeft naar mijn zoon Jurriaan, die hem vervolgens uit naam van de kerstman onder de boom heeft gelegd. Toon ik het cadeau uitpakte ging er een wereld van herinneringen voor mij open. In gedachten was ik weer thuis in het huis waar ik geboren ben. Ik speelde weer met mijn eerste trein: Le premier train du souvenir.