Dus wanneer juist hij tien dagen geleden de hoofdpersoon is in een gedetailleerd verslag van een weinig verheffende onenightstand, gaat dat verhaal als een razende rond. Hij blijkt een afspraakje te hebben gehad met een dan 22-jarige fotografe in New York. Ze gaat met hem uit eten en dan met hem mee naar huis, waarna hij haar in razend tempo op het aanrecht tilt zoent. uitkleedt en beft. Zij pijpt hem even, maar lang duurt het allemaal niet. ‘Het was in tien minuten allemaal aangeraakt en gedaan’, vertelt de vrouw, die ‘Grace’ wordt genoemd,aan het online- blad Babe.
Hij vraagt haarde hele tijd of ze met hem wil neu ken, en zij geeft ‘verbale en non-ver bale aanwijzngen’ dat ze daar geen zin n heeft. ‘Volgende keer’, zegt ze. ‘Oh, tweede af spraakje’, zegt hij. ‘Als ik je nog een glas wijn geef, telt dat als ons tweede af spraakje?’ Ze vlucht naar de badkamer, zegt dat ze niet gedwongen wil worden, waarna hij haar op haar gemak probeert te stellen. ‘Het is alleen leuk als we het allebei leuk vinden.’ Ze gaan op de bank zitten, maar vervolgens vraagt hij weer hem te pijpen – wat ze doet. ‘Ik voelde de druk’, zegt ze. Even later leidt hij haar naar een spiegel en vraagt of ze door hem genomen wil worden, waarbij hij met zijn pik tegen haar billen duwt. En dan zegt ze ‘nee, ik heb hier echt geen zin in.’
Ze kleden zich aan, kijken op de bank nog even naar Seinfeld. ‘Jullie zijn allemaal hetzelfde’, zegt Grace. Dan staat ze op en wil weg. Hij bestelt een taxi en zij vertrekt, en huilt de hele weg terug naar Brooklyn. De volgende dag krijgt ze een smsje. ‘Het was leuk om je te ontmoeten gisteren’, schrijft Ansari. ‘Misschien voor u, jou, niet voor mij’, schrijft ze terug.
Uit het artikel MeToo-debat kantelt na onenightstand in de Volkskrant van vandaag.
De bekentenis is de algemene matrix geweest die de produktie van het ware vertoog over de seks beheerst en dat is ze ook in onze tijd nog. Wel heeft zij grote veranderingen ondergaan. Lange tijd lag ze stevig ingebed in de praktijk van de biecht. Maar geleidelijk aan, met het protestantisme, de Contra-Reformatie, de pedagogiek van de achttiende en de medische wetenschap van de negentiende eeuw, heeft zij haar uitsluitende en rituele lokalisatie verloren; zij heeft zich uitgezaaid; ze is ingezet in een reeks van verhoudingen: tussen kinderen en ouders, tussen leerlingen en opvoeders, tussen patiënten en psychiaters. delin quenten en deskundigen. De beweegredenen en de uitwerkin gen die men ervan verwacht, zijn gevarieerder geworden, evenals de vormen die zij aanneemt: verhoren, consultaties, autobio- grafische verhalen, brieven; zij zijn opgetekend, getranscri beerd, in dossiers bijeengebracht, gepubliceerd en van com-mentaar voorzien. Maar bovenal, de bekentenis ontsluit zich, zo niet voor andere gebieden, dan toch voor nieuwe methoden om ze te doorvorsen. Het gaat er niet meer om enkel te zeggen wat er gebeurd is – de geslachtsdaad – en hoe, maar om in en rondom die daad de gedachten te reconstrueren die haar hebben verdubbeld, de dwangvoorstellingen waarmee zij gepaard gaat, de beelden, de verlangens, de modulaties en de kwaliteit van de lust die erin schuilen. Het is ongetwijfeld voor het eerst dat een maatschappij zich voorover heeft gebogen om vertrou welijke mededelingen over de individuele lusten te stimuleren en te aanhoren.
Uit: Michel Foucault, De wil tot weten, geschiedenis van de seksualiteit, deel 1. (1976)