Dus wanneer juist hij tien dagen 
geleden de hoofdpersoon is in een gedetailleerd verslag van een weinig 
verheffende onenightstand, gaat dat 
verhaal als een razende rond. Hij 
blijkt een afspraakje te hebben gehad 
met een dan 22-jarige fotografe in 
New York. Ze gaat met hem uit eten en 
dan met hem mee naar huis, waarna 
hij haar in razend tempo op het aanrecht tilt zoent. uitkleedt en beft. Zij pijpt hem even, maar lang duurt het 
allemaal niet. ‘Het was in tien minuten allemaal aangeraakt en gedaan’, 
vertelt de vrouw, die ‘Grace’ wordt genoemd,aan 
het online- 
blad Babe.
Hij vraagt 
haarde hele 
tijd of ze met 
hem wil neu
ken, en zij 
geeft ‘verbale 
en non-ver
bale aanwijzngen’ dat ze daar geen zin n heeft. ‘Volgende keer’, zegt ze. ‘Oh, tweede af
spraakje’, zegt hij. ‘Als ik je nog een glas 
wijn geef, telt dat als ons tweede af
spraakje?’ Ze vlucht naar de badkamer, 
zegt dat ze niet gedwongen wil worden, waarna hij haar op haar gemak 
probeert te stellen. ‘Het is alleen leuk 
als we het allebei leuk vinden.’ Ze gaan 
op de bank zitten, maar vervolgens 
vraagt hij weer hem te pijpen – wat ze 
doet. ‘Ik voelde de druk’, zegt ze. Even 
later leidt hij haar naar een spiegel en 
vraagt of ze door hem genomen wil 
worden, waarbij hij met zijn pik tegen 
haar billen duwt. En dan zegt ze ‘nee, 
ik heb hier echt geen zin in.’
Ze kleden zich aan, kijken op de bank nog even naar Seinfeld. ‘Jullie 
zijn allemaal hetzelfde’, zegt Grace. 
Dan staat ze op en wil weg. Hij bestelt 
een taxi en zij vertrekt, en huilt de hele weg terug naar Brooklyn. De volgende dag krijgt ze een smsje. ‘Het was leuk om je te ontmoeten gisteren’, schrijft Ansari. ‘Misschien voor 
u, jou, niet voor mij’, schrijft ze terug.

Uit het artikel MeToo-debat kantelt na onenightstand in de Volkskrant van vandaag.

De bekentenis is de algemene matrix geweest die de produktie 
van het ware vertoog over de seks beheerst en dat is ze ook in 
onze tijd nog. Wel heeft zij grote veranderingen ondergaan. Lange tijd lag ze stevig ingebed in de praktijk van de biecht. Maar 
geleidelijk aan, met het protestantisme, de Contra-Reformatie, 
de pedagogiek van de achttiende en de medische wetenschap 
van de negentiende eeuw, heeft zij haar uitsluitende en rituele 
lokalisatie verloren; zij heeft zich uitgezaaid; ze is ingezet in een 
reeks van verhoudingen: tussen kinderen en ouders, tussen 
leerlingen en opvoeders, tussen patiënten en psychiaters. delin
quenten en deskundigen. De beweegredenen en de uitwerkin
gen die men ervan verwacht, zijn gevarieerder geworden, evenals de vormen die zij aanneemt: verhoren, consultaties, autobio- 
grafische verhalen, brieven; zij zijn opgetekend, getranscri
beerd, in dossiers bijeengebracht, gepubliceerd en van com-mentaar voorzien. Maar bovenal, de bekentenis ontsluit zich, zo niet voor andere gebieden, dan toch voor nieuwe methoden om ze te doorvorsen. Het gaat er niet meer om enkel te zeggen 
wat er gebeurd is – de geslachtsdaad – en hoe, maar om in en 
rondom die daad de gedachten te reconstrueren die haar hebben verdubbeld, de dwangvoorstellingen waarmee zij gepaard 
gaat, de beelden, de verlangens, de modulaties en de kwaliteit 
van de lust die erin schuilen. Het is ongetwijfeld voor het eerst 
dat een maatschappij zich voorover heeft gebogen om vertrou
welijke mededelingen over de individuele lusten te stimuleren 
en te aanhoren.

Uit: Michel Foucault, De wil tot weten, geschiedenis van de seksualiteit, deel 1. (1976)