Fred Landsman, Z.T., 2004-2009, acryl op linnen, 200 x 140 cm
Op 20 mei j.l. schreef ik mijn blog Narcissis en het verlangen . Aanleiding: de presentatie van de film Het Verdwijnpunt, die Ramon van de Werken maakte over het werk van Fred Landsman. Fred Landsman reageerde op mijn tekst en schreef het volgende:
***
Hallo Huub,
Min of meer aansluitend bij wat jij schrijft over Narcissus.
Wij, die ons mens noemen, gaan wij ten onder omdat wij niet los kunnen leven van de beelden die wij ons vormen?
Vervolgens deze beelden als de waarheid gaan beschouwen en daarmee wat wij leven noemen teniet doen?
Door ons te laten leiden door wát wij willen zijn in plaats van ín dát wij zijn?
Wanneer ik denk te leven als iets of iemand beperk ik leven door beelden.
Als beeld is leven geen leven.
Wanneer ik denk te leven als een zelf misbruik ik leven om, zoals ik meen te moeten leven en de beelden die daaruit voortkomen, te rechtvaardigen.
Wanneer ik leef en werk als iets of iemand breng ik niets dan aan iets of iemand beantwoordende beelden voort.
Zelf; als zoiets bestaat, leeft niet als zichzelf.
Blijkt dieper gebonden aan waarvan wij ons geen beeld kunnen vormen dan aan de beelden die wij vormen.
Beelden zijn niet van wezenlijke betekenis.
Alsof er zonder onze beelden geen wat wij, leven, noemen zou zijn!
Soms komt in mij op dat er innerlijk leven leeft onbepaald door beelden.
Zoiets bedoel ik met open midden.
Is het daar waar levensnoodzakelijk verbeelding ontstaat?
Zijn we voor we het weten terug bij willen dat wat wij verlangen ook werkelijk zo bestaat.
Verbeelding en verlangen lijken mij nogal resultaat gericht.
Wanneer de onmogelijkheid te herleiden tot beeld tot uiting komt kan beeld bekentenis zijn.
En als zodanig van betekenis.
Fred.