Mijn zolderkamer, gisterochtend, 08.00 uur
***
De liefde heeft iets triests, ik weet niet eens waarom.
Alles is de liefde, niets minder, nee niets minder.
Absoluut en onvoorwaardelijk, alles, alles……blinder.
Voor minder gaat het niet. Kom daar vandaag eens om.
En als het niet zo gaat, dan is geduld een schone zaak.
Wat niet is kan komen, dat is al zo vaak gezegd.
Het hoogste in het leven is voor niemand weggelegd.
Wie alles wil krijgt niets, dat is de angst waar ik voor waak.
Je kunt jezelf niet kennen. En toch, soms denk dat ik het weet. Ik weet wie ik ben. Daar word ik dan niet vrolijk van. Wat ik met mijn handen wil oprapen, schop ik met mijn voet vooruit. Goedemorgen triestheid. Bonjour tristesse. Ik ben geboren als een Don Quijote. Een dolende ridder, zoals Louis Le Roy me ooit noemde. Een zachtmoedige schreeuwlelijk, zoals ik ook wel eens over mij heb horen zeggen. Ik ben verdwaald in mijn eigen leven en mijn weblog is een gevangenis waarvoor ik zelf gekozen heb. In alle vrijheid, dat wel. Mijn vrijheid is mij lief en dit blog is mijn dagelijkse litanie van onvoorwaardelijke liefde.
Une prison d’amour.