Ter ere van mijn zeventigste verjaardag werd ik op vrijdagavond 1 december 2107 door Jurriaan, Renate, Desi en Rikkert getrakteerd op een diner van vijf gangen in het Franse restaurant La Vallade aan de Ringdijk in Amsterdam. Onder het eten sprak ik de gevleugelde woorden: “Komend jaar wordt alles anders!”

Nou, dat heb ik geweten. Ik heb een raar jaar achter de rug, waarin alles inderdaad totaal anders werd. Anders ook dan ik zelf had gedacht. Ik werd Pake. Jurriaan en Desi gingen trouwen. Zelf deed ik soms de raarste dingen, zoals iemand natspuiten met een waterpistool. Maar dat niet alleen. Ik begaf me op vrijersvoeten. Zo beleefde ik de hoogste toppen en de diepste dalen. De vaste grond onder mijn voeten raakte ik gaandeweg kwijt. Footloose! Ook al viel ik soms ook weer keihard neer op de grond…

Vandaag is dat etentje in de Watergraafsmeer precies een jaar geleden. Wederom ga ik naar Amsterdam om daar mijn verjaardag te vieren. Ik ben weer een jaartje ouder. What’s  another year… Ik hoor nu definitief bij de zeventigers. Vroeger was je dan oud. Je begon andere kleren te dragen en luisterde meewarig naar de tekst van Annie M.G. Schmidt: ‘Mijn oude opa, in heel Europa… niemand zo aardig als hij!’

Maar nu is de wereld veranderd. De toekomst is aan de zeventigers!  Mijn generatie vertikt het gewoon om oud te worden. Ik voel me zo gezond als een vis en God bewaar me dat dit nog lang zo mag blijven. En bovendien. Ik heb zin in de toekomst. Footloose!